Polswissart

Konik R., Myślenie kamieniem. Stanisław Horno – Popławski, Wrocław 2016, s. 64.

Studiował w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych: malarstwo u prof. Tadeusza Pruszkowskiego oraz rzeźbę u prof. Tadeusza Breyera. W latach 1932-39 prowadził zajęcia rzeźby na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. W czasie II wojny światowej przebywał w Oflagu II C Woldenberg, gdzie zorganizował znaną pracownię rzeźbiarską. Od stycznia 1946 do września 1949 prowadził katedrę rzeźby na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Po wojnie nawiązał pierwsze kontakty z Bydgoszczą, gdzie współorganizował Liceum Sztuk Plastycznych oraz zrealizował płaskorzeźbę Muzy dla Teatru Polskiego i pomnik Henryka Sienkiewicza, który stanął przy Filharmonii Bydgoskiej. W 1949 przeniósł się do Trójmiasta, obejmując stanowisko profesora i dziekana Wydziału Rzeźby Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych. W latach siedemdziesiątych miał poważne problemy z utrzymaniem sopockiej pracowni i wyprowadził się wraz z żoną Ingą na Kaszuby. W 1977 roku miał wystawę indywidualną w Bydgoszczy, a w następnym roku przyjął zaproszenie Rady Miasta Bydgoszczy i zamieszkał w domu przy ul. Niemcewicza 2 na terenie Miejskiego Ogrodu Botanicznego. W1979 roku otwarto tam plenerową galerię jego rzeźb (większość zdewastowana lub skradziona w latach 90-tych). W1982 roku wrócił do Sopotu, gdzie kontynuował pracę twórczą. W1996 roku otrzymał doktorat honoris causa Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Rok później w Pałacu Opatów w Oliwie wręczono rzeźbiarzowi drugi doktorat honoris causa - gdańskiej Akademii Sztuk Pięknych. Uroczystość połączono z otwarciem w pałacu kolejnej, ostatniej już za życia artysty wystawy indywidualnej. Zmarł 6 lipca 1997 roku. Jego rzeźby wystawiane były na wielu prestiżowych wystawach zagranicznych, np. na Międzynarodowej Wystawie Rzeźby Współczesnej w Paryżu (1956,1961), na XXXI Biennale Sztuki w Wenecji (1962). Pod koniec lat pięćdziesiątych, pod wpływem inspiracji archaiczną rzeźbą grecką i etruską, podjął nowe poszukiwania formalne wykorzystując ekspresję naturalnych kształtów „kamieni polnych”, które zapewniły mu wysoką pozycję w historii sztuki XX wieku (m.in. złoty medal na Biennale Sztuki Współczesnej we Florencji w 1969).