Polswissart

sygn. p.d.: L.Kunka 67 r  Uczeń Władysława Strzemińskiego i Fernanda Légera. Od 1963 roku profesor łódzkiej Akademii Sztuk Pięknych. Współzałożyciel Grupy St-53 w Katowicach. Uczestnik wielu ważnych wystąpień powojennej awangardy, m.in. wystawy w warszawskim Arsenale w 1955 roksygn. p.d.: L.Kunka 67 ru, Wystawy Ośmiu, II i III Wystawy Sztuki Nowoczesnej. Miał w swoim dorobku łącznie blisko 350 ekspozycji na całym świecie. Był przede wszystkim malarzem, ale podzielając poglądy Strzemińskiego tworzył też formy użytkowe, był autorem scenografi i teatralnych i fi lmowych („Milcząca gwiazda”), oraz kurtyny Teatru Wielkiego w Łodzi), a także form przestrzennych (m. in. w Elblągu i Lublinie). Lech Kunka tworzył pod wpływem twórczości W. Strzemińskiego, malował abstrakcje geometryczne. W latach 1956-57 w twórczości Kunki dokonał się decydujący przełom. Jego uwagę skupiła rozpowszechniona już w Polsce koncepcja strukturalizmu o charakterze organicznym. W połowie lat 60-tych koła i krągłości nasycają się fakturą i malarskim walorem, czego przykładem jest prezentowana na aukcji "Kompozycja” z 1967 r. Równolegle tworzył wielkoformatowe foto-kolaże. W latach 70- tych okręgi i koła Kunki geometryzują się i uspakajają. Powstają wówczas białe obrazy o zdecydowanie uporządkowanych układach punktów.

Lech Kunka był absolwentem Łódzkiej Państwowej Szkoły Sztuk Plastycznych, gdzie uczył się pod okiem prof. Strzemińskiego w latach 1945-1951. Swoją edukację uzupełnił ponadto studiami w Paryżu w atelier Fernanda Légera. Doświadczenie to miało istotny wpływ na dalsze wybory twórcze młodego malarza – swoisty styl Légera był bowiem zgoła odmienny od koncepcji artystycznej Strzemińskiego. Dokonał się wówczas niespodziewany zwrot w sztuce Kunki – a jego cechą charakterystyczną miała stać się dwoistość : „nurt żywiołowości, dynamizmu i dekoracyjności oraz przeciwstawny mu nurt umiaru, ładu i ascezy” (Kowalska B., Lech Kunka, [w:] Tenże, Twórcy – Postawy. Artyści mojej galerii, Kraków 1981, s. 74).

Po powrocie z Paryża, artysta tworzył zwarte kompozycje figuralne o silnie zaznaczonych konturach. Pogłębioną ekspresję uzyskiwał dzięki nasyconej kontrastowej gamie barwnej. W kolejnych latach skupił się bardziej na materii i fakturze obrazu, pozostawiając ich figuratywny wydźwięk na drugim planie.

Po uzyskaniu dyplomu zaczął wykładać na macierzystej uczelni. Dołączył również do grupy artystycznej St-53, która zrzeszała malarzy, architektów, pisarzy i historyków sztuki. St-53 miało charakter samokształceniowy i opierało swoje działania na „Teorii widzenia” Strzemińskiego. Kunka uprawiał techniki malarskie i rysunkowe, zajmował się scenografią oraz tworzył formy przestrzenne. W 1955 roku wziął udział w Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Plastyki „Przeciw wojnie, przeciw faszyzmowi” w warszawskim Arsenale, a w 1957 roku uczestniczył w II Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Warszawie.