Warszawa, kolekcja prywatna
USA, kolekcja Toma Podla
zakup od Marka Mielniczuka (1996)

Zagrodzki K., Alicja Halicka, z serii Mistrzowie Ecole de Paris, wyd. Muza SA, Warszawa 2011, s. 54.
Król A., Tanikowski A. [red.], Kolory tożsamości. Sztuka polska z amerykańskiej kolekcji Toma Podla, wyd. Muzeum Narodowe w Krakowie, Kraków 2001, s. 218

Król A., Tanikowski A. [red.], Kolory tożsamości. Sztuka polska z amerykańskiej kolekcji toma Podla, wyd. Muzeum Narodowe w Krakowie, Kraków 2001, s. 218.

Poetycka i syntetyczna martwa natura autorstwa Alicji Halickiej charakteryzuje się potraktowaniem przestrzeni poprzez porzucenie zasad perspektywy linearnej. Przedmioty przedstawione są płasko, w dużym uproszczeniu a sam układ form i paleta sugerują świadomą prymitywizację. Oferowana martwa natura powstała w 1920 roku, kiedy w twórczości Halickiej kubizm wybrzmiewał już dalekim echem. O stosunku Halickiej do tego nurtu i tym, jak wpłynął on na dalszą jej drogę artystyczną pisał krytyk Maurice Raynal: „Z kubizmu zaczerpnęła ona nie założenia estetyczne, a dyscyplinę i praktykę twórczą. W efekcie jej kobieca wrażliwość uchroniła ją przed przyjęciem koncepcji sztuki jako czystej kreacji” (cyt. za: Tanikowski A., Alicja Halicka, w: Kolory tożsamości. Sztuka polska z amerykańskiej kolekcji Toma Podla, wyd. Muzeum Narodowe w Krakowie, Kraków 2001, s. 215). Alicja Halicka przez większość życia zmagała się z postrzeganiem jej twórczości przez pryzmat sztuki jej męża, kubisty Louissa Marcoussisa. Ucieczka od kubizmu otworzyła przed nią nowe możliwości. Oferowana martwa natura, o tonach żywych, nasyconych i dźwięcznych, to dowód na dojrzałość artystyczną Halickiej.

Nie jestem ani kubistką, ani naturalistką, ani impresjonistką, ani surrealistką. Po prostu pragnę wyrażać poetyckość i chcę, żeby wynikała nie z literatury, nie z tematu, ale z treści plastycznej obrazu.
– Alicja Halicka
– cyt. za: Zagrodzki K., Alicja Halicka – Mistrzowie Ecole de Paris, Wydawnictwo Muza SA, Warszawa, 2011, s. 35.

Malarka i ilustratorka przebywającą od 1912 roku w Paryżu zaprzyjaźniona była ze środowiskiem École de Paris. Od 1914 brała udział w paryskich Salonach: Jesiennym, Niezależnych i Tuileryjskim. Swe prace eksponowała w galeriach Paryża, Warszawy, Wiednia, Brukseli, Hagi, Zurychu, Londynu i Nowego Jorku. Wczesna faza twórczości Halickiej charakteryzuje się estetyką kubizmu – powstałe wówczas portrety i martwe natury to formy zsyntetyzowane o wąskiej, ciemnej tonacji kolorystycznej. Od lat dwudziestych artystka pracowała głównie jako scenograf i projektant kostiumów. Jej realizacje dla najważniejszych teatrów operowych i baletowych w Europie i Stanach Zjednoczonych były wydarzeniami sezonów. W tym czasie Halicka stworzyła kilka kompozycji przedstawiających tancerki teatralne w strojach baletowych. Współpracowała też ze znanymi pismami, m.in. Vogue, Harper’s Bazaar, Die Dame, ilustrowała książki. Wiele wystawiała – miała 38 wystaw indywidualnych, również w Polsce.