Artur Nacht-Samborski urodził się w 1898 roku w Krakowie jako Artur Nacht. Jego rodzice prowadzili sklep galanteryjno-odzieżowy na krakowskim Stradomiu. Artysta w 1917 roku rozpoczął studia na krakowskiej ASP, w pracowni Wojciecha Weissa. Nie ukończył wówczas edukacji, gdyż w 1920 roku wyjechał do Berlina. W korespondencji z Weissem z tego okresu opisywał to, co udało mu się zobaczyć w berlińskich muzeach, wyrażając szczególny zachwyt nad sztuką grecką, dziełami Rembrandta, Goyi i Chagalla, których wpływy można zobaczyć w jego późniejszej twórczości. Miał tam również okazję wejść w środowisko ekspresjonistów, konstruktywistów i dadaistów niemieckich. W tym okresie Artur Nacht intensywnie eksperymentował tworząc prace w nurtach kubistyczno-konstruktywistycznych. Te eksploracje doprowadziły go jednak do obrania innej drogi artystycznej. Nie wracał już do tych nurtów, a kilka szkicowych abstrakcji w późniejszych latach określił nieudanymi. Niedługo po powrocie do Polski w 1923 roku, Nacht dołączył do Komitetu Paryskiego. Wyruszył on do Francji, gdzie obracał się w kręgach Ecole de Paris. Artysta nie wpisał się jednak w żaden z nurtów wyodrębniających się w paryskim środowisku. Mimo lojalności, polemizował z założeniami kolorystów. „Nie dawał sobie rady z własną kulturą, za dobrze wiedział co ma robić i (w rezultacie) tchórzył” – podsumowywał mistrza Komitetu Paryskiego, Józefa Pankiewicza (cyt. za: Stajuda J., Artur Nacht-Samborski [I], „Miesięcznik Literacki”, 1977, nr 10, s. 76). W twórczości Nachta dominowały ciemne, ciężkie barwy i odniesienia do XIX-wiecznego malarstwa. Po podróżach do Hiszpanii w 1934 i 1935 roku artysta przeżył przełom. Przyjął wówczas więcej postulatów kapistowskich. Kolory zbliżyły się do pastelowych. Nacht rozpoczął grę barwnych, rozświetlonych plam, zbliżając się do Matisse’a. W 1939 roku wrócił do ojczyzny, skąd w przeddzień wojny, wraz z bliskimi wyruszył do Lwowa. W latach 1941-1942 przebywał w Getcie Lwowskim. Ze wschodu, wraz z rodziną, przedostał się do Warszawy. Tam, we wrześniu 1942 roku, w parafii świętego Aleksandra otrzymał akt chrztu i urodzenia na nazwisko Stefan Ignacy Samborski. Po wojnie pozostał w kraju i wykładał najpierw w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Pięknych w Gdańsku, a następnie na ASP w Warszawie. Przyjął wtedy podwójne nazwisko, zachowując też to, dzięki któremu przetrwał. Mimo że z większości prac Samborskiego nie da się wyczytać przeżytych przez niego tragedii, portrety z tego okresu mają na sobie znamiona szarej rzeczywistości. Dzieła są stonowane, postacie jakby na moment „zatrzymane w kadrze”. W końcowym okresie swojej twórczości artysta skupił się na jakże żywych w swoim wykonaniu przedstawieniach martwych natur.
