Malarz, grafik, typograf oraz teoretyk i krytyk sztuki. Członek ugrupowania Blok, Syndicat de la Prasse Artistique Française oraz Association Internationale des Critiques d’Art (AICA). Studiował w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych (1904-1909), w Akademii Sztuk Pięknych w Antwerpii (1909-1910) oraz – w latach 1911-12 – w École des Beaux-Arts i École des Arts Décoratifs w Paryżu. W 1913 roku wrócił do Polski i rozpoczął trzyletnie studia w warszawskiej Szkole Rysunkowej pod kierunkiem Jana Kuzika. Rok 1921 stanowił przełom w twórczości Berlewiego: artysta zwrócił się wówczas w stronę konstruktywizmu i suprematyzmu. Przeniósł się do Berlina, gdzie zetknął się z kręgiem konstruktywistów- El Lissitzkiego, Theo van Doesburg, Ludwiga Miese van der Rohe, Laszlo Moholy-Nagy. Sformułował wówczas zasadę mechanofaktury, którą ogłosił w Polsce w 1924 roku. Był czołowym przedstawicielem awangardowej abstrakcji geometrycznej w Polsce. Ważniejsze dzieła z tego okresu to: Mechanofaktura biało-czerwono-czarna z 1924 z Muzeum Sztuki w Łodzi oraz Kompozycja mechanofakturowa znajdująca się w Muzeum Narodowym w Warszawie. W latach powojennych Berlewi uprawiał sztukę figuratywną. Do swoich nowatorskich eksperymentów z zakresu abstrakcji powrócił w latach 50. XX w.
