Skurski głośno mówi to, o czym wielu myśli po cichu. Pyta: czy dzisiejsze dzieła sztuki są nośnikiem tego, czego dawniej oczewkiwano od malarstwa: piękna i ideałów? Bez wahania odpowiada: nie. W świecie pędzącym coraz bardziej do przodu, pożerającym już nie tylko własne dzieci, ale i wnuki, kwestionującym niemal wszystko, nawet to, co miało miejsce całkiem niedawno, Skurski konstruuje mocny punkt zaczepienia, prowokując odrodzenie etycznych i estetycznych wartości.
– Piotr Sarzyński
Paweł Skurski jest malarzem w klasycznym tego słowa znaczeniu. Idealistą. Kształcił się w Wyższej Szkole Filmowej i Teatralnej w Łodzi na Wydziale Reżyserii. Równocześnie otrzymał dyplom z Malarstwa i Rzeźby na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (2003). W tym samym roku debiutował indywidualną wystawą w warszawskim Centrum Sztuki Współczesnej, Zamku Ujazdowskim, gdzie zaprezentował projekt „Zadbane pożądania”. Od tego czasu wystawiał kilkadziesiąt razy indywidualnie w prestiżowych instytucjach na całym świecie. Jego prace można było obejrzeć m.in. w The Fine Art Institute w Nowym Jorku (2008), Centre de Beaux-Arts w Paryżu (2015), The Museum of Classical Art w Hong Kongu (2016) czy Pawilonie Polskim podczas Wystawy Światowej w Szanghaju, Expo 2010. Od początku twórczości zyskał sobie opinię indywidualisty, kroczącego własną ścieżką, poza artystycznym mainstreamem.
Dla Skurskiego kultura, to zestaw wartości. Przede wszystkim humanizm. Myśl, dążąca do uwypuklenia tego, co w człowieku najwspanialsze – co inspiruje do życia i buduje między ludźmi więź. Od malarstwa i od siebie oczekuje opowieści o uczuciach najprostszych, ale i najważniejszych: miłości, przyjaźni, przywiązaniu. Opowieści o relacjach człowieka z innymi ludźmi, z naturą, ale i z samym sobą. Tworzy obrazy, o których mówi, że „da się z nimi żyć i chce się z nimi żyć”. Tworzone na ludzką miarę i o ludzkich sprawach. Będące pozytywną odpowiedzią na totalną otaczającą nas ze wszystkich stron destrukcję: polityczną, ekonomiczną, estetyczną, moralną, duchową.
