Jaworska W., Tadeusz Makowski, życie i twórczość, Wrocław 1964, Katalog obrazów olejnych Tadeusza Makowskiego, poz. 126
Malarstwo polskie w kolekcji Ewy i Wojciecha Fibaków, Muzeum Narodowe, Warszawa 1992, s. 111, repr.
Polski Paryż. Od Michałowskiego do Lebensteina, malarstwo polskie w kolekcji Wojciecha Fibaka, Muzeum Historyczne, Stary Ratusz,Wrocław 1998, poz. i repr. s. 37 (wystawa powtórzona w Łodzi)

Obraz Martwa natura z kieliszkiem i jabłkami należy do wczesnych prac malarza, powstałych pod wpływem malarstwa Władysława Ślewińskiego, malarza o pokolenie starszego, którego Makowski podziwiał i z którym się przyjaźnił. Po wybuchu I wojny światowej, artysta jako obywatel obcego państwa, był przymusowo wysiedlony z Paryża. Okres od 1 września 1914 do kwietnia 1915 roku mieszkał w Bretanii, w domu Ślewińskich w Dolëan. Zapewne wtedy namalował prezentowaną martwą naturę. Według katalogu prac artysty sporządzonym przez Władysławę Jaworską w 1964 roku w latach sześćdziesiątych obraz należał do Jerzego Goreckiego (ur. 1904 r.), prawnuka poety Adama Mickiewicza. Makowski był zaprzyjaźniony z paryskim domem Ludwika i Marii Goreckich, spędzał tam często wolny czas i opiekował się ich synem Jerzym, chłopcem młodszym od malarza o dwadzieścia sześć lat. W życiu dorosłym Jerzy Gorecki został lekarzem, zawsze darzył malarza wielką atencją i jako malarza i jako człowieka. Następnym właścicielem obrazu był Zbigniew M. Legutko w New Jersey, Barbara Johnson-Piasecka w Princeton, New Jersey, a w 1981 r. zakupiono go do kolekcji Ewy i Wojciecha Fibaków.

Było w nim coś z niewinnego dziecka – jakaś świeżość, niewinność, a jednocześnie to był bardzo wykształcony człowiek.
– Marcel Gromaire

Tadeusz Makowski to jeden z najbardziej rozpoznawalnych polskich malarzy XX wieku. Postawa artystyczna Makowskiego ukształtowała się w początkowym okresie pod wpływem symbolistycznego malarstwa pejzażowego Stanisławskiego, zaś twórczość Mehoff era przekazała mu zrozumienie istoty rysunku jako środka ekspresji i zamiłowanie do dekoracyjnej, secesyjnej stylistyki. Artysta na przełomie 1908 i 1909 r. wyjechał do Paryża, gdzie pozostał do końca życia. Był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich w Paryżu. Brał udział w Salonach: Niezależnych, Tuileries, Jesiennym i De L’Oeuvre Unique. Jego zainteresowania scenografią teatralną przejawiły się w wykonywaniu kukiełek dla krakowskiego kabaretu „Zielony Balonik”. W Paryżu zafascynowała artystę klasycyzująca, symboliczna sztuka Puvis de Chavannes’a. Około 1911 przejął od Le Fauconniera i kubistów zwartą konstrukcję obrazu i geometryzujące traktowanie form; kształt wydobywał jednak światłocieniowym modelunkiem i obrysowywał wyrazistym konturem. Na jego twórczość silnie wpłynęła podróż do Bretanii oraz postimpresjonistyczna sztuka Ślewińskiego. W 1918 pojawił się w obrazach Makowskiego motyw kluczowy dla jego dalszej twórczości – postać dziecka. Artysta malował wówczas liryczne, naiwne w wyrazie wizerunki dzieci w pastelowych, wysmakowanych tonacjach. Około 1920 powstały inspirowane sztuką Pietera Bruegla St. rozległe pejzaże ożywione sztafażem i utrzymane w zmatowiałej kolorystyce z przewagą brązów i zieleni. Rok 1928 stanowił istotną cezurę w twórczości artysty. Skrystalizował się wówczas jego indywidualny styl obrazowania, niepowtarzalny w kontekście sztuki europejskiej. wykształcił wtedy własny, charakterystyczny i łatwo rozpoznawalny styl łączący echa kubizmu, fascynację sztuką ludową i malarstwa artystów naiwnych. W latach 1929 – 30 Makowski tworzył liczne kompozycje olejne, akwarelowe, rysunkowe z przedstawieniami dzieci. Należą one do dojrzałej i artystycznie wysublimowanej fazy twórczości Makowskiego, w której artysta uprościł kształty, sprowadzając je do trójkątów, walców i stożków, liniom nadał moc i wyrazistość. Prócz malarstwa sztalugowego, akwareli i rysunku Makowski uprawiał techniki graficzne – drzeworyt, akwafortę i litografię. Zajmował się ilustrowaniem książek i projektowaniem okładek; ozdobił drzeworytami wydane w 1925 w Paryżu „Pastorałki” Tytusa Czyżewskiego. Pisał ponadto wiersze, opowiadania i teksty z zakresu teorii sztuki.