Lech Kunka był absolwentem Łódzkiej Państwowej Szkoły Sztuk Plastycznych, gdzie uczył się pod okiem prof. Strzemińskiego w latach 1945-1951. Swoją edukację uzupełnił ponadto studiami w Paryżu w atelier Fernanda Légera. Doświadczenie to miało istotny wpływ na dalsze wybory twórcze młodego malarza – swoisty styl Légera był bowiem zgoła odmienny od koncepcji artystycznej Strzemińskiego. Dokonał się wówczas niespodziewany zwrot w sztuce Kunki – a jego cechą charakterystyczną miała stać się dwoistość : „nurt żywiołowości, dynamizmu i dekoracyjności oraz przeciwstawny mu nurt umiaru, ładu i ascezy” (Kowalska B., Lech Kunka, [w:] Tenże, Twórcy – Postawy. Artyści mojej galerii, Kraków 1981, s. 74).

Po powrocie z Paryża, artysta tworzył zwarte kompozycje figuralne o silnie zaznaczonych konturach. Pogłębioną ekspresję uzyskiwał dzięki nasyconej kontrastowej gamie barwnej. W kolejnych latach skupił się bardziej na materii i fakturze obrazu, pozostawiając ich figuratywny wydźwięk na drugim planie.

Po uzyskaniu dyplomu zaczął wykładać na macierzystej uczelni. Dołączył również do grupy artystycznej St-53, która zrzeszała malarzy, architektów, pisarzy i historyków sztuki. St-53 miało charakter samokształceniowy i opierało swoje działania na „Teorii widzenia” Strzemińskiego. Kunka uprawiał techniki malarskie i rysunkowe, zajmował się scenografią oraz tworzył formy przestrzenne. W 1955 roku wziął udział w Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Plastyki „Przeciw wojnie, przeciw faszyzmowi” w warszawskim Arsenale, a w 1957 roku uczestniczył w II Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Warszawie.