Głównym tematem twórczości artysty staje się ludzkie cierpienie. Na przełomie lat 50. i 60. mocny kontur zanika na rzecz rwącej się linii obiegającej syntetycznie ujęte sylwety; prymat zyskuje energicznie, impastowo nakładana plama barwna, która wydobywa się poza granice wiotkich konturów tworząc swoistą „poświatę” czy „powidok” ruchu postaci. Skala barw zostaje rygorystycznie ograniczona do czerni, brązów, szarości i złamanych bieli; ekspresję intensyfikuje ostry kontrast tonów ciemnych i jasnych oraz bogate efekty fakturowe. Oferowany obraz jest reprezentatywny dla tej fazy malarstwa Żuławskiego, której minorowy ton wyjaśnia przekazana nam przez artystę katastroficzna wizja świata. Okres, w którym żyjemy, nie jest wesoły, jest to epoka rozterki, krzywdy i groźnych przeczuć…. Ja mówię w swoich obrazach o rzeczach codziennych, ludzkich – a zatem wiecznych i w pewnym sensie niezmiennych. Ostrzegam, nie są to rzeczy wesołe ani zabawne – bo ani wesołym, ani zabawnym nie jest los człowieka („Studium do autoportretu”. Warszawa 1980, s.35, 68). Stylistyczne pokrewieństwo z omawianą pracą wykazują obrazy „Kobieta płacząca” (1959) oraz „Kain i Abel” (1963) repr. w w.w. książce (s. 128).

Studia artystyczne rozpoczął w 1926 r. w warszawskiej ASP pod kierunkiem K. Tichego, F. Kowarskiego i L. Pękalskiego. W 1935 r. kontynuował naukę w Paryżu. W 1936 r. osiadł na stałe w Londynie, gdzie związał się ze środowiskiem London Group. Uprawiał malarstwo sztalugowe, monumentalne i grafikę. Malował pejzaże, martwe natury i sceny figuralne. Początkowo pozostawał w kręgu oddziaływania estetyki koloryzmu, po wojnie wykształcił własny styl, odznaczający się uproszczeniem formy i zgaszonym kolorytem. Pomimo różnorodności, całą jego twórczość charakteryzują pewne wspólne cechy. Zaliczyć do nich należy skłonność do monumentalizmu, oraz okresowo powracająca, tendencja do uproszczeń, oszczędności form, eliminowania zbędnych szczegółów oraz miłość do koloru. W jednym z wywiadów artysta wyznał: „Wartość dzieła sztuki mierzyć należy uczciwością i wewnętrzną powagą, z jaką artysta traktuje siebie i swoje zadanie (?)”