Jan Rubczak studiował w Krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych u J. Cynka i J. Pankiewicza. Naukę kontynuował w Lipsku i Paryżu, gdzie w 1911 roku ostatecznie osiadł. Odbywał liczne podróże po Europie. Należał do założycieli Stowarzyszenia Artystów Polskich w Paryżu, związany był z Towarzystwem Polskim Literacko-Artystycznym. Przyjaźnił się m in. z Tadeuszem Makowskim, współpracował z marszandem Leopoldem Zborowskim. Od 1917 roku prowadził własną szkołę grafiki, którą zajmował się również po przyjeździe do Polski w 1924 roku. Był członkiem stowarzyszenia „Sztuka”, brał udział w wystawach Formistów, był współzałożycielem Cechu Artystów Plastyków „Jednoróg”, wchodził w skład dyrekcji Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie. Aresztowany z łapanki wraz z grupą artystów w krakowskiej Kawiarni Plastyków przy ul. Łobzowskiej w kwietniu 1942 roku zginął miesiąc później w Auschwitz. Od 1908 do 1932 roku wystawiał na licznych wystawach indywidualnych i zbiorowych w kraju oraz na salonach paryskich. Zasłynął jako znakomity grafik posługujący się rozmaitymi technikami. Malował olejem, rzadziej akwarelą czy pastelem. Zarówno grafika, jak i malarstwo noszą ślady wpływu jego nauczyciela – Józefa Pankiewicza. Do ulubionych tematów Rubczaka należał pejzaż miejski. W rodzimych lub francuskich panoramach miast, ich uliczek i zaułków pojawia się często dominujący motyw mostu lub kościoła. Rubczak łączył elementy postimpresjonizmu, wpływy Cezannea, kubizmu i fowizmu ożywiając paletę światłem. Malarstwo takie nazywano w Paryżu „ecole polonaise”. Jego dzieła charakteryzują się wysoką kulturą plastyczną, łączącą polskie doświadczenia ze zdobyczami sztuki francuskiej.