Kolekcja prywatna, Paryż
Kolekcja Marty Regnier, Paryż

Tadé Makowski. Peintures et dessins, Galerie B. Weill, Paryż, 1927.
Trzydzieści lat sztuki niezależnej, Grand Palais, Paryż, 1926.

Jaworska W., Tadeusz Makowski. Życie i twórczość, Wrocław 1964, il. 94.
Klingsland Z. S., Tadeusz Makowski, Sztuki Piękne, R. VII, 1931.
Tadé Makowski. Peintures et dessins [katalog wystawy], Galerie B. Weill, Paryż, 1927, poz. 6.
Czyżewski T., L’Art polonais d’anjourd’hui, Umeni Slovanu, nr 2, 1925.

WZMIANKOWANY:

Jaworska W., Tadeusz Makowski, Kraków 1999, s. 23 (pod tytułem Wiejska dziewczynka
z koszykiem owoców)
Jaworska W., Tadeusz Makowski. Życie i twórczość, Wrocław 1964, s. 169.

Dziewczynka z koszem owoców (…) choć już posiada wszelkie cechy „nowej epoki” artysty – niezawodnie przypomina, że Makowski nie przestał być admiratorem małych mistrzów holenderskich. Obraz ten, eksponowany na wystawie w Galerii Berty Weill w Paryżu w 1927 r. i wielokrotnie reprodukowany zakupiony został przez Rotszylda dla francuskiej aktorki Marty Regnier.
cyt. za: Jaworska W., Tadeusz Makowski. Życie i twórczość, Wrocław 1964, s. 169

Oferowany obraz przedstawiający dziewczynkę z koszem owoców i barankiem został najprawdopodobniej namalowany w czasie pobytu artysty we Francji, a dokładniej w burgundzkiej wiosce La Comelle (Saône-et-Loire) w 1923 roku. Obrazy pochodzące z tamtego okresu cechuje niezwykle liryczny realizm. Nie inaczej jest w tym przypadku. Wizerunek wiejskiej dziewczynki w chustce na głowie, trzymającej przepastny wiklinowy kosz wypełniony owocami emanuje uczuciowością i poetyckością, która odróżniała słowiańskie w nastroju malarstwo Makowskiego od dzieł jego paryskich towarzyszy. Widoczne wpływy malarstwa francuskiego, objawiające się zwłaszcza w kolorycie i formie kosza z owocami dopełnione są w obrazie Makowskiego melancholią, naiwną i ludową poetyckością, ujmującym ciepłem.
Dziewczynka z koszem owoców i barankiem jest dziełem tym bardziej szczególnym, iż prezentowana była na pierwszej indywidualnej wystawie artysty w Paryżu, w 1927 roku. W Galerie B. Weill, przy rue Laff itte 46, wystawiono wówczas 31 płócien Makowskiego stanowiących retrospektywę ostatnich dziesięciu lat jego twórczości. Wystawa została przyjęta z ogromnym zainteresowaniem publiczności i przychylnością krytyki, a Florent Fels we wstępie do katalogu zachwycał się zwłaszcza warstwą kolorystyczną prac artysty by zakończyć tymi słowy: Od sześciu lat mam u siebie obraz Makowskiego. Przeżyłem przy nim godziny złe i momenty szczęśliwe. Przed jego perłową harmonią barw, tematem jednocześnie poważnym i wesołym, jak to bywa u prymitywów – zawsze miałem wrażenie, że Makowski był jednym z najznakomitszych kolorystów École de Paris.
(Tadé Makowski. Peintures et dessins [katalog wystawy], Galerie B. Weill, Paryż, 1927)

Było w nim coś z niewinnego dziecka – jakaś świeżość, niewinność, a jednocześnie to był bardzo wykształcony człowiek.
– Marcel Gromaire

Tadeusz Makowski to jeden z najbardziej rozpoznawalnych polskich malarzy XX wieku. Postawa artystyczna Makowskiego ukształtowała się w początkowym okresie pod wpływem symbolistycznego malarstwa pejzażowego Stanisławskiego, zaś twórczość Mehoff era przekazała mu zrozumienie istoty rysunku jako środka ekspresji i zamiłowanie do dekoracyjnej, secesyjnej stylistyki. Artysta na przełomie 1908 i 1909 r. wyjechał do Paryża, gdzie pozostał do końca życia. Był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich w Paryżu. Brał udział w Salonach: Niezależnych, Tuileries, Jesiennym i De L’Oeuvre Unique. Jego zainteresowania scenografią teatralną przejawiły się w wykonywaniu kukiełek dla krakowskiego kabaretu „Zielony Balonik”. W Paryżu zafascynowała artystę klasycyzująca, symboliczna sztuka Puvis de Chavannes’a. Około 1911 przejął od Le Fauconniera i kubistów zwartą konstrukcję obrazu i geometryzujące traktowanie form; kształt wydobywał jednak światłocieniowym modelunkiem i obrysowywał wyrazistym konturem. Na jego twórczość silnie wpłynęła podróż do Bretanii oraz postimpresjonistyczna sztuka Ślewińskiego. W 1918 pojawił się w obrazach Makowskiego motyw kluczowy dla jego dalszej twórczości – postać dziecka. Artysta malował wówczas liryczne, naiwne w wyrazie wizerunki dzieci w pastelowych, wysmakowanych tonacjach. Około 1920 powstały inspirowane sztuką Pietera Bruegla St. rozległe pejzaże ożywione sztafażem i utrzymane w zmatowiałej kolorystyce z przewagą brązów i zieleni. Rok 1928 stanowił istotną cezurę w twórczości artysty. Skrystalizował się wówczas jego indywidualny styl obrazowania, niepowtarzalny w kontekście sztuki europejskiej. wykształcił wtedy własny, charakterystyczny i łatwo rozpoznawalny styl łączący echa kubizmu, fascynację sztuką ludową i malarstwa artystów naiwnych. W latach 1929 – 30 Makowski tworzył liczne kompozycje olejne, akwarelowe, rysunkowe z przedstawieniami dzieci. Należą one do dojrzałej i artystycznie wysublimowanej fazy twórczości Makowskiego, w której artysta uprościł kształty, sprowadzając je do trójkątów, walców i stożków, liniom nadał moc i wyrazistość. Prócz malarstwa sztalugowego, akwareli i rysunku Makowski uprawiał techniki graficzne – drzeworyt, akwafortę i litografię. Zajmował się ilustrowaniem książek i projektowaniem okładek; ozdobił drzeworytami wydane w 1925 w Paryżu „Pastorałki” Tytusa Czyżewskiego. Pisał ponadto wiersze, opowiadania i teksty z zakresu teorii sztuki.