Wpływy kubizmu u Epstein’a, połączone z inspiracją twórczością Cezanne’a, ale także ekspresjonizmu, pojawiły się w jego obrazach w latach 1916-1920. Zbliżone są „Pejzaż z Martigue”, „Pejzaż z Saint Cloud”, a zwłaszcza „Clamart zimą” z 1918 r., w których stosował deformację – polegającą na wprowadzeniu pryzmatycznych, łamiących się form. Epstein często przedstawiał postaci kobiet przy stole. Przykładem mogą być późniejsze obrazy „Portret żony” czy z ekspresjonistycznego okresu ok. 1930 r. „Kobiety w kawiarni” czy „Prostytutki”.
Ukazana na obrazie kobieta – to żona artysty Adela, córka francuskiego malarza Georgesa Dorignaca – kolegi Tadeusza Makowskiego, która wielokrotnie pojawia się w studiach portretowych i aktach, jak „Akt w popiersiu”.

[…] jest to jeden z bardziej interesujących obrazów polskich powstałych po I wojnie światowej. 
— czytamy w ekspertyzie prof. dr hab. Jerzego Malinowskiego

Ponad wszystko był przy tym człowiekiem delikatnym i nieśmiałym. Malarstwo, a raczej akt twórczy uważał za zarezerwowany tylko dla siebie. Nie lubił malować pod spojrzeniami widzów. Była to jedna z intymnych sfer jego życia – nie pozwalał nikomu w nią wkraczać. Nigdy nie pragnął dla siebie sławy. Przyjaciele próbujący podjąć dyskusję o jego sztuce napotykali zawstydzenie , zmianę tematu i sprowadzenie rozmowy na przykład na wspomnienia o dawnych przyjaciołach z Montparnasse’u z Modiglianim i Soutine’m na czele.
cytat za:
Winiarski A., Henri Epstein – Mistrzowie École de Paris, Wydawnictwo MUZA SA, Warszawa, 2015, s.13.

Henryk Epstein po studiach w Akademii Monachijskiej przyjechał w 1912 roku do Paryża i zamieszkał w „La Ruche”, gdzie nawiązał kontakt z Modiglianim, Soutinem i Chagallem. Był jednym z najwybitniejszych przedstawicieli ekspresjonizmu Szkoły Paryskiej. Artysta przenosił na płótno piękno pejzaży z Południa Francji. Dynamiczna faktura, intensywne barwy, wśród których przeważały czerwienie, żółcie, zielenie i błękity a także bogate, impastowe efekty fakturalne wyróżniają jego artystyczny styl. Oferowany obraz pochodzi z najciekawszego okresu twórczości artysty, stylistycznie zdradza pokrewieństwo z francuskim fowizmem i niemieckim ekspresjonizmem.