La Gazette de I’Hôtel Drouot, 4.01.2002, nr 1
La Gazette de I’Hôtel Drouot, 7.12.2001, nr 44, s. 200
Władysława Jaworska, Tadeusz Makowski. Życie i twórczość, ISPAN, 1964, s. 353, nr 495

Z lat 1928-1930 pochodzi seria przedstawień dzieci ujętych we wnętrzach, zasiadających za stołami, urządzających maskarady, skupionych przy kominku lub przed klatką z kanarkiem. Artysta zagęścił w tym okresie malarską materię swych obrazów; wprowadził specyficzne efekty luministyczne, ożywiając kolorystykę jarzącymi się snopami światła, smugami bieli sączącymi się z lamp i lampionów oraz złocistą poświatą przenikającą przez okna. Zróżnicował też fakturę przechodząc swobodnie od drobnych impastów i nawarstwień farby do wcierek. Prezentowany obraz nosi wszystkie znamienne dla przełomu 1928 r. cechy stylistyczne – ma skomplikowaną, wielobarwną tkankę malarską i zwartą kompozycję; eksponuje rolę zgeometryzowanego konturu i umownej, płaskiej sylwety ludzkiej; emanuje swoiste, wewnętrzne światło, które wprowadza ton wizyjny, nastrój słonecznego karnawału dzieciństwa dopełnionego nutą melancholii widocznej na dziecięcych twarzyczkach. Przede wszystkim jednak prezentuje charakterystyczny dla dojrzałej twórczości Makowskiego typ dziecka-kukły, pajacyka w stożkowej czapce, postrzegającego świat zaokrąglonymi ze zdumienia oczami. Dzieciom towarzyszy wiernie ptaszek o wielobarwnych piórkach. Z wymienionych wyżej powodów, prezentowany obraz stanowi dzieło klasy muzealnej najwyższej rangi, jeden z najciekawszych luministycznych kompozycji artysty.

Było w nim coś z niewinnego dziecka – jakaś świeżość, niewinność, a jednocześnie to był bardzo wykształcony człowiek.
– Marcel Gromaire

Tadeusz Makowski to jeden z najbardziej rozpoznawalnych polskich malarzy XX wieku. Postawa artystyczna Makowskiego ukształtowała się w początkowym okresie pod wpływem symbolistycznego malarstwa pejzażowego Stanisławskiego, zaś twórczość Mehoff era przekazała mu zrozumienie istoty rysunku jako środka ekspresji i zamiłowanie do dekoracyjnej, secesyjnej stylistyki. Artysta na przełomie 1908 i 1909 r. wyjechał do Paryża, gdzie pozostał do końca życia. Był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich w Paryżu. Brał udział w Salonach: Niezależnych, Tuileries, Jesiennym i De L’Oeuvre Unique. Jego zainteresowania scenografią teatralną przejawiły się w wykonywaniu kukiełek dla krakowskiego kabaretu „Zielony Balonik”. W Paryżu zafascynowała artystę klasycyzująca, symboliczna sztuka Puvis de Chavannes’a. Około 1911 przejął od Le Fauconniera i kubistów zwartą konstrukcję obrazu i geometryzujące traktowanie form; kształt wydobywał jednak światłocieniowym modelunkiem i obrysowywał wyrazistym konturem. Na jego twórczość silnie wpłynęła podróż do Bretanii oraz postimpresjonistyczna sztuka Ślewińskiego. W 1918 pojawił się w obrazach Makowskiego motyw kluczowy dla jego dalszej twórczości – postać dziecka. Artysta malował wówczas liryczne, naiwne w wyrazie wizerunki dzieci w pastelowych, wysmakowanych tonacjach. Około 1920 powstały inspirowane sztuką Pietera Bruegla St. rozległe pejzaże ożywione sztafażem i utrzymane w zmatowiałej kolorystyce z przewagą brązów i zieleni. Rok 1928 stanowił istotną cezurę w twórczości artysty. Skrystalizował się wówczas jego indywidualny styl obrazowania, niepowtarzalny w kontekście sztuki europejskiej. wykształcił wtedy własny, charakterystyczny i łatwo rozpoznawalny styl łączący echa kubizmu, fascynację sztuką ludową i malarstwa artystów naiwnych. W latach 1929 – 30 Makowski tworzył liczne kompozycje olejne, akwarelowe, rysunkowe z przedstawieniami dzieci. Należą one do dojrzałej i artystycznie wysublimowanej fazy twórczości Makowskiego, w której artysta uprościł kształty, sprowadzając je do trójkątów, walców i stożków, liniom nadał moc i wyrazistość. Prócz malarstwa sztalugowego, akwareli i rysunku Makowski uprawiał techniki graficzne – drzeworyt, akwafortę i litografię. Zajmował się ilustrowaniem książek i projektowaniem okładek; ozdobił drzeworytami wydane w 1925 w Paryżu „Pastorałki” Tytusa Czyżewskiego. Pisał ponadto wiersze, opowiadania i teksty z zakresu teorii sztuki.