Pprezentowana akwarela jest ulotnym zapisem codziennego życia toczącego się na wiejskiej piaszczystej uliczce, wokół której stoją liche płoty i drewniane domy gęsto otoczone zielenią. W letni dzień, kobiety uchwycone są w zupełnie nie pierwszoplanowej roli: coś niosą, dokądś idą, anonimowo pełnią rolę akcentu kolorystycznego kompozycji, w której wzrok najpierw skupia się na kobiecie niosącej coś w niebieskim fartuchu ale zaraz potem biegnie w głąb widoku, ku drugiej, która niosąc na plecach tobołek mija niepozorną przydrożną kapliczkę. Kunszt opracowania akwareli jest dowodem wysokiej klasy umiejętności malarskich Kozakiewicza, wykształconego według zasad i tradycji szkoły monachijskiej.

W latach 1857-1866 studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem W. Łuszczkiewicza i F. Szynalewskiego. Uczestniczył w Powstaniu Styczniowym za co był więziony. W 1868 wyjechał do Wiednia i studiował w tamtejszej Akademii. Zdobył pierwszą nagrodę na akademickiej wystawie w 1870 r. za obraz Pro Deo et Patria albo nauki dziadunia. W 1871 wyjechał do Monachium gdzie spędził prawie 30 kolejnych lat. Współpracował z Franciszkiem Streitem i Aleksandrem Kotsisem, których poznał w Krakowie. Obrazy Kozakiewicza były poszukiwane na ówczesnym rynku, cieszyły się powodzeniem w Niemczech, Anglii, Francji, Australii i Stanach Zjednoczonych. W roku 1900 wrócił do kraju. Wczesna twórczość Kozakiewicza to widoki miejskie, motywy literackie i sceny historyczne. Wpływ na ukształtowanie się jego postawy artystycznej miały przeżycia z powstania, niejednokrotnie sięgał po tematy z nim związane. Malował też portrety oraz sentymentalne sceny, których bohaterami były dzieci. Przede wszystkim jednak był malarzem scen rodzajowych czego przykładem są liczne obrazy olejne