Bodiaki należały do ulubionych motywów, wielokrotnie portretowanych przez Jana Stanisławskiego. Stały się wręcz znakiem rozpoznawczym jego kresowych krajobrazów. Pojawiają się w obrazach olejnych, ale również w kolejnych szkicownikach. Praca utrzymana jest w stylistyce realistycznej typowej dla wczesnego okresu twórczości Jana Stanisławskiego.(..) Artysta niczym fotograf-dokumentalista portretował wówczas rośliny. Nie tylko nobilitował je do rangi pierwszoplanowych bohaterów swoich kompozycji ale również odtwarzał je ze znawstwem i precyzją. Taka forma ujęcia tematu a przede wszystkim podobieństwo przedstawionej kompozycji do pracy Jana Stanisławskiego „Bodiak” z 1885 roku, znajdującej się w zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie (…) wskazuje, że omawiana praca mogła powstać około 1885 roku i tak właśnie należy ją datować. Potwierdza to również podobny, do wspomnianej pracy z krakowskiego muzeum sposób malowania bodiaków. Artysta używa tu grubo kładzionej farby i w wyniku takiego zabiegu rośliny zyskują wypukłą, wręcz trójwymiarową formę.

cyt. za ekspertyzą dr Stefanii Krzysztofowicz-Kozakowskiej, Kraków, 16.02.2017.

Jedna z najważniejszych postaci artystycznego świata Młodej Polski, wieloletni profesor Krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, jeden z najwybitniejszych pejzażystów w polskiej sztuce. Studiował malarstwo u Wojciecha Gersona w Warszawie i Władysława Łuszczkiewicza w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, a w latach 1885-1888 u Carolusa Durana w Paryżu. Wiele podróżował po Europie – wyjeżdżał do Francji, Włoch, Hiszpanii, Szwajcarii, Niemiec, Austrii, Czech, wielokrotnie jeździł na Ukrainę. W 1895 był w Berlinie, gdzie współpracował z W. Kossakiem i J. Fałatem przy malowaniu panoramy Berezyna, we Lwowie współpracował z Janem Styką przy Golgocie. W 1897 został profesorem malarstwa krajobrazowego krakowskiej Szkoły Sztuk Pięknych, twórcą tzw. krakowskiej szkoły pejzażu. Stosował nowatorskie metody nauczania, często zabierał uczniów w plener, wykształcił blisko 60 uczniów zwanych tzw. „szkołą Stanisławskiego”, m.in. Stanisława Kamockiego, Henryka Szczyglińskiego, Stanisława Filipkiewicza, Iwana Trusza, Henryka Uziębło czy Stanisława Gałka, wpływając na polskie malarstwo pejzażowe kolejnych lat. Zajmował się również grafi ką, ilustracją, projektował plakaty i dekoracje teatralne. Był jednym z założycieli Towarzystwa Artystów Polskich Sztuka (1897), członkiem Towarzystwa Polska Sztuka Stosowana (1901). Uczestniczył w wielu wystawach. Największa kolekcja jego prac znajduje się w Muzeum Narodowym w Krakowie. Początkowo malował realistyczne pejzaże oparte na przygotowawczych studiach z natury. Późniejsza fascynacja impresjonizmem spowodowała eksperymenty ze światłem w pejzażu i coraz większą dążność do syntezy form barwnych. Podczas swych podróży tworzył setki, najczęściej miniaturowych pejzaży malowanych bezpośrednio w plenerze. Niewielkich rozmiarów, pozbawione sztafażu, symboliczne krajobrazy tworzył na tekturach i deseczkach. Subiektywnie interpretowany, symboliczny, miniaturowy pejzaż Stanisławskiego stał się jednym z najbardziej charakterystycznych zjawisk w polskim malarstwie.