Władysław Marcinkowski swoją edukację artystyczną rozpoczął w akademii berlińskiej. Studiował tam w latach 1879-1882 na Wydziale Rzeźby, pod okiem A. Wolfa i F. Schapera. Po uzyskaniu dyplomu wyjechał do Paryża, gdzie kontynuował naukę w Academie Julian i w atelier Cypriana Godebskiego. Do 1887 roku mieszkał głównie w stolicy Francji, następnie przeprowadził się na Wielkopolskę, a później do Berlina, gdzie otworzył własną pracownię. W 1907 roku zamieszkał na stałe w Poznaniu.

Był współzałożycielem i prezesem poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych, dyrektorem Wielkopolskiego Muzeum Wojskowego w Poznaniu, członkiem koła Artystów Wielkopolskich oraz współzałożycielem grupy artystów wielkopolskich „Plastyka”. W 1929 współorganizował wystawy sztuki na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu. Współpracował z fabryką fajansu w Chodzieży. Tworzył głównie rzeźbę portretową, choć także nagrobkową i religijną, rzadziej rodzajową i dekoracyjną. Brał udział w wystawach w Paryżu, Berlinie, Brukseli, Antwerpii i Pradze. W Polsce prezentował swoje dzieła w Warszawie w Salonie Krywulta i Zachęcie (w 1893 otrzymał II nagrodę), w Poznaniu (mały złoty medal na PWK w 1929), Krakowie i Lwowie.

Rzeźba Marcinkowskiego charakteryzuje się przede wszystkim realistycznym ujęciem modela. W okresie pobytu we Francji artysta wykonał szereg podobizn wybitnych Polaków spotkanych w Paryżu, między innymi Joachima Lelewela, Bohdana Zaleskiego, Władysława Mickiewicza, Michała Elwiro Andriollego, Teodora Axentowicza i Stanisława Lentza. W latach 1925-1939 pracował nad cyklem portretów historycznych dla Wielkopolskiego Muzeum Woskowego w Poznaniu, między innymi królów polskich, księcia Józefa Poniatowskiego, Tadeusza Kościuszki, generała Jana Henryka Dąbrowskiego, a także współczesnych osobistości – Józefa Piłsudskiego, Edwarda Rydza Śmigłego i in. Prezentowana praca należy również do bardzo znanych motywów Marcinkowskiego. Analogiczna rzeźba zdobi „pokój Pana Tadeusza” w pałacu w Śmiełowie, oddziale Muzeum Narodowego w Poznaniu.