Z czasem ustalił artysta własną manierę malarską, wyrażającą się w takich cechach, jak staranna, dość gładka faktura, lokalny koloryt oparty na stłumionej gamie barwnej, pozbawionej silniejszych akcentów, mocny kontur, oraz rozproszony światłocień, co stwarzało pozorne podobieństwo tego malarstwa do twórczości starszej o dziesięć lat Boznańskiej. Jego liczne i na swój sposób frapujące portrety kobiece przenikała atmosfera salonu lub buduaru, a ich kokieteria polegała na wyborze odpowiednich modelek i efektownych, pastelowych odcieniach koloru, jakie cechują jego olejne na ogół malarstwo.

Dobrowolski T., Nowoczesne malarstwo polskie tom. III, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1964, s. 28.

Karpiński należy do czołowych reprezentantów nurtu dekoracyjnego w polskim malarstwie początków XX wieku, który bazował na zdobyczach XIX-wiecznego realizmu, wiedeńskiej secesji i Młodej Polski. Głównym tematem jego twórczości stała się postać kobiety (bardzo rzadko malował mężczyzn). Pozy modela były najczęściej bardzo proste, poddane młodopolskiej stylizacji. W Paryżu najczęściej portretował swoją ulubioną modelkę Jane (Portret modelki Jane (1908), Muzeum Narodowe w Krakowie). Jej oraz innym portretowanym, często aktorkom krakowskim nadawał wyraz „kobiety demonicznej”, wielokrotnie malował również portrety żony. Obrazy te, malowane płaską plamą, o płynnych konturach, stłumioną gamą barwną, z rozproszonym światłocieniem cieszyły się bardzo dużą popularnością. Silnie podkreślone spojrzenia, gesty, pozy i stroje i pewna dekoracyjność tych wizerunków emanują silnie duchem epoki młodopolskiej i swoiście mitycznym pojmowaniem kobiecej natury w tej epoce.