Warszawa, kolekcja prywatna
aukcja Domu Aukcyjnego Polswiss Art, 8.12.2015
Kraków, kolekcja prywatna
aukcja Domu Aukcyjnego Polswiss Art, 9.10.2008
Monte Carlo, 1981 – kolekcja Ewy i Wojciecha Fibaków
Princeton/New Jersey, kolekcja prywatna Barbary Piaseckiej-Johnson
New Jersey, kolekcja prywatna E. Brunswick
New Jersey, kolekcja prywatna Zbigniewa M. Legutko
Paryż, lata 60. XX w. – kolekcja prywatna Jerzego Goreckiego (prawnuka Adama Mickiewicza)

Muzeum Narodowe w Warszawie, Malarstwo polskie w kolekcji Ewy i Wojciecha Fibaków, 1992.
Muzeum Narodowe w Poznaniu, Malarstwo polskie w kolekcji Ewy i Wojciecha Fibaków, 1992.
Muzeum Narodowe w Krakowie, Malarstwo polskie w kolekcji Ewy i Wojciecha Fibaków, 1992.
Muzeum Historyczne Stary Ratusz, Wrocław, Polski Paryż. Od Michałowskiego do Lebensteina,
malarstwo polskie w kolekcji Wojciecha Fibaka, 1998.

Malarstwo polskie w kolekcji Ewy i Wojciecha Fibaków, [katalog wystawy], Warszawa, 1992, s. 111.
Polski Paryż. Od Michałowskiego do Lebensteina, malarstwo polskie w kolekcji Wojciecha Fibaka, Muzeum Historyczne, Stary Ratusz, Wrocław, 1998, s. 37.

WZMIANKOWANY:
Jaworska W., Tadeusz Makowski, życie i twórczość, Wrocław, 1964, s. 325, poz. 126.

Jego płótna żyją przede wszystkim dziwnym światłem, które ożywia, światłem tajemniczym, feerycznym, świadczącym o mądrej technice, precyzyjnym warsztacie, o pracowitych i owocnych rozmyślaniach malarza nad wszystkimi środkami i możliwościami, nad wiecznym cudem koloru.

Roger Brielle o twórczości Tadeusza Makowskiego
cyt. za: Czerni K., Szczerski A., Tadeusz Makowski, Siechnice 2000, s.23.

Było w nim coś z niewinnego dziecka – jakaś świeżość, niewinność, a jednocześnie to był bardzo wykształcony człowiek.
– Marcel Gromaire

Tadeusz Makowski to jeden z najbardziej rozpoznawalnych polskich malarzy XX wieku. Postawa artystyczna Makowskiego ukształtowała się w początkowym okresie pod wpływem symbolistycznego malarstwa pejzażowego Stanisławskiego, zaś twórczość Mehoff era przekazała mu zrozumienie istoty rysunku jako środka ekspresji i zamiłowanie do dekoracyjnej, secesyjnej stylistyki. Artysta na przełomie 1908 i 1909 r. wyjechał do Paryża, gdzie pozostał do końca życia. Był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich w Paryżu. Brał udział w Salonach: Niezależnych, Tuileries, Jesiennym i De L’Oeuvre Unique. Jego zainteresowania scenografią teatralną przejawiły się w wykonywaniu kukiełek dla krakowskiego kabaretu „Zielony Balonik”. W Paryżu zafascynowała artystę klasycyzująca, symboliczna sztuka Puvis de Chavannes’a. Około 1911 przejął od Le Fauconniera i kubistów zwartą konstrukcję obrazu i geometryzujące traktowanie form; kształt wydobywał jednak światłocieniowym modelunkiem i obrysowywał wyrazistym konturem. Na jego twórczość silnie wpłynęła podróż do Bretanii oraz postimpresjonistyczna sztuka Ślewińskiego. W 1918 pojawił się w obrazach Makowskiego motyw kluczowy dla jego dalszej twórczości – postać dziecka. Artysta malował wówczas liryczne, naiwne w wyrazie wizerunki dzieci w pastelowych, wysmakowanych tonacjach. Około 1920 powstały inspirowane sztuką Pietera Bruegla St. rozległe pejzaże ożywione sztafażem i utrzymane w zmatowiałej kolorystyce z przewagą brązów i zieleni. Rok 1928 stanowił istotną cezurę w twórczości artysty. Skrystalizował się wówczas jego indywidualny styl obrazowania, niepowtarzalny w kontekście sztuki europejskiej. wykształcił wtedy własny, charakterystyczny i łatwo rozpoznawalny styl łączący echa kubizmu, fascynację sztuką ludową i malarstwa artystów naiwnych. W latach 1929 – 30 Makowski tworzył liczne kompozycje olejne, akwarelowe, rysunkowe z przedstawieniami dzieci. Należą one do dojrzałej i artystycznie wysublimowanej fazy twórczości Makowskiego, w której artysta uprościł kształty, sprowadzając je do trójkątów, walców i stożków, liniom nadał moc i wyrazistość. Prócz malarstwa sztalugowego, akwareli i rysunku Makowski uprawiał techniki graficzne – drzeworyt, akwafortę i litografię. Zajmował się ilustrowaniem książek i projektowaniem okładek; ozdobił drzeworytami wydane w 1925 w Paryżu „Pastorałki” Tytusa Czyżewskiego. Pisał ponadto wiersze, opowiadania i teksty z zakresu teorii sztuki.