Paryż, Wystawa w atelier artysty przy Rue de Bagneux 3bis, 1948.
Muzeum Mazowieckie w Płocku, Bolesław Biegas 1877-1954, 2014.

The New York Times, 16 czerwca 1949.
Deryng X., Bolesław Biegas, Polskie Towarzystwo Historyczno-Literackie, Biblioteka Polska w Paryżu, 2011, s. 146.
Bolesław Biegas 1877-1954, [katalog wystawy], Muzeum Mazowieckie w Płocku, 2014, s. 14.

Bolesław Biegas, malarz i rzeźbiarz polskiego pochodzenia mieszka w Paryżu od1902 roku. Jego teoria malarstwa i niektórych jego rzeźb opiera się na ruchu świata: uważa on, że wszystko połączone jest w cyrkulacji sferycznej ciał niebieskich i interpretuje swoje kompozycje jedynie poprzez linie krzywe. – New York Times, 16 czerwca 1949.

Sceptycyzm polityczny determinuje ostatnie obrazy Biegasa, który tworzy serię personifikacji narodów, a także portrety najwyższych głów państw krajów zaangażowanych w II wojnę światową. (…) Ta dwudziestka obrazów stanowi także ostatnie przedłużenie sferyzmu. Odróżniają się jednak one od obrazów z lat dwudziestych, gdyż poplątane kręgi ukazują się jedynie w tle. Sieci cyrkularnie zacierają się w efekcie na twarzach wykonanych przy użyciu struktury puentylistycznej. (…) Twarze polityków mają wyraz, który nie pozwala zgadywać ich przekonań, jak gdyby Biegas umieścił na jednym planie obrońców demokracji i dyktatorów. Uśmiech Stalina, którego głowa odznacza się na czerwonym okręgu, jest dyskretny, podobnie jak uśmiech Churchilla. Musolini i Hitler mają wygląd jakby przemawiali do partyzantów, którzy nie zostali przekonani przez aliantów. (…) Polskę przedstawiają dwa portrety, Józefa Piłsudskiego, wobec którego Biegas odczuwał prawdziwy podziw oraz Ignacego Paderweskiego. (…) Biegas zaprezentuje swoje portrety polityczne podczas ostatniej wystawy, którą zorganizuje w swojej pracowni między 14 czerwca a 7 lipca 1949 roku. (…) Ekspozycja obejmowała 18 portretów politycznych, 18 personifikacji narodów i 18 portretów sferycznych. Wszystkie 18 portretów politycznych dotarło do naszych czasów. Za to nie istnieje żaden ślad personifikacji narodów. Wszystkie obrazy zniknęły. Nie pojawiają się one także na jedynej istniejącej fotografii tej wystawy. – X. Deryng Bolesław Biegas, Paryż, 2011. Na fotografii tej Biegas pozuje w swojej pracowni otoczony licznymi obrazami sferycznymi. Rozpoznajemy z łatwością portrety Paderewskiego i Clemenceau, dwa obrazy sferyczne z lat dwudziestych: Tunhuz, w części zakryty wazonem z kwiatami, Melancholia, Taniec zwycięstwa oraz portret z serii przywódców wojennych – Genrała Michela Josepha Maunoury (1847 – 1923). Choć portrety z tej serii przedstawiają głównie postaci związane z II wojną światową, kilka z nich odwołuje się do wydarzeń I wojny światowej, w tym prezentowany obraz. Maunoury był generałem francuskim awansowanym pośmiertnie na Marszałka Francji, który odegrał ważną rolę we francuskiej armii. Od 24 października 1910 Wojenny Gubernator Paryża. Od 1 grudnia 1910 członek Wyższej Rady Wojennej.Armia gen. Maunoury przyczyniła się w dużym stopniu do zwycięstwa w bitwie nad Marną.5 września 1915 został Wojennym Gubernatorem Paryża, jednak ze względu na chorobę zmuszony był odejść z tego stanowiska. Portret ten stanowi bardzo rzadką propozycję kolekcjonerską, udokumentowaną, i pochodzącą z niezwykle autorskiego i nielicznego cyklu.

Bolesław Biegas to jeden z najwybitniejszych polskich modernistycznych malarzy i rzeźbiarzy. Przyszedł na świat w 1877 roku w małej wiosce na Mazowszu. Po wczesnej stracie obojga rodziców, pracował jako pomocnik stolarski, terminował też w pracowni snycerskiej w Warszawie. W roku 1896 jego rzeźbami w glinie zainteresował się lekarz z Ciechanowa, Franciszek Rajkowski, który objął Biegasa opieką i ułatwił dalszą pracę rzeźbiarską. Wykonane w tej wczesnej fazie twórczości rzeźby, czerpiące inspirację z życia mazowieckiej wsi, artysta pokazał na wystawie w Warszawie, czym przyciągnął uwagę krytyków. Wśród piewców talentu młodego rzeźbiarza znaleźli się Aleksander Świętochowski, Aleksander Rzewnicki i hrabia Adam Krasiński. Wkrótce Biegas rozpoczął studia w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych. Pod wpływem Stanisława Przybyszewskiego szybko odrzucił zasady nauczania akademickiego, co poskutkowało wydaleniem go z uczelni. W tym samym czasie prace młodego rzeźbiarza podbijały już Wiedeń i Monachium. W 1901 roku wyjechał na stałe do Paryża. Związał się ze środowiskiem polskim, przyjaźniąc się zwłaszcza ze znakomitą artystką Olgą Boznańską. Został członkiem Polskiego Towarzystwa Historyczno-Literackiego, któremu pod koniec życia zapisał cały majątek i dorobek artystyczny. Pierwsze lata w Paryżu to niekończące się pasmo sukcesów. Biegas wystawiał swoje prace na salonach czasopisma „La Plume”, salonach niezależnych i jesiennych, a także na ekspozycjach Société Nationale des Beaux-Arts. Indywidualne wystawy artysty odbywały się w paryskiej Galerie A. Seligmann (1911, 1925), Galerie Bernheim-Jeune (1929) i Galerie Arts et Artistes Polonais (1932), oraz w londyńskiej Arlington Gallery (1930). Swoje prace pokazywał ponadto w Petersburgu, Kijowie, Rzymie i Amsterdamie. Po I wojnie światowej zarzucił rzeźbę na rzecz malarstwa. Pochłonęła go symbolistyczna sztuka Moreau i Bocklina, zafascynował się dekoracyjnością okresu secesji. W dziedzinie malarstwa, do jego najbardziej oryginalnych dzieł należą „portrety sferyczne” – seria, którą Biegas zapoczątkował w 1918 roku. Przedstawiały one przede wszystkim okultystyczne wizerunki tajemniczych kobiet, ale także portrety politycznych przywódców i dyktatorów. W latach 20. Artysta stworzył cykl obrazów o charakterze onirycznym i erotycznym, zatytułowany „Mistyka nieskończoności”. Dzieła zostały pokazane po raz pierwszy w 1925 roku, w Galerie André Seligmann w Paryżu i przyjęte bardzo entuzjastycznie. Ich kontynuację stanowił cykl „Sławni ludzie” z lat 30. Przez środowisko paryskie Biegas uznawany był za artystę awangardowego, na długo przed fowistami, kubistami i futurystami. Powszechnie uważany jest za czołowego przedstawiciela kierunku symboliczno-secesyjnego. Niemniej jego zróżnicowana i bogata twórczość nosi cechy silnej indywidualności. Tymczasem po II wojnie światowej artysta popadł w zapomnienie. Ponowne zainteresowanie jego twórczością narodziło się w latach 70., gdy polscy i francuscy historycy sztuki zajęli się badaniem jego spuścizny, przygotowując wystawy i opracowania, m.in. monumentalny katalog dzieł Biegasa, wydany dzięki Bibliotece Polskiej w Paryżu przez Xaviera Derynga.