Warszawa, kolekcja prywatna
USA, kolekcja Marc’a M. Spiegla

Oferowane obrazy stanowią esencję kantorowskiej wizji Informelu. Powstały w czasie zagranicznych pobytów artysty. W roku 1961 Kantor udał się do Hamburga dokąd został zaproszony by gościnnie poprowadzić pracownię malarstwa w Hochschule für Bildende Künste. W trakcie tego pobytu powstała praca Peinture. Według informacji podanej przez Lecha Stangreta w publikacji Tadeusz Kantor. Malarski ambalaż totalnego dzieła (Kraków 2006, s. 36) namalowane w Hamburgu obrazy zostały pokazane przez Kantora na indywidualnej wystawie w Paryżu w listopadzie 1961 roku (Peinture recentes, Galerie H. Le Gendre). Druga z oferowanych prac powstała w następnym roku w Paryżu (Peinture, 1962). Faktura obydwu obrazów jest wzbogacona względem pierwszych eksperymentalnych płócien, widać w niej ewidentne dążenie artysty ku malarstwu materii. Mamy tu do czynienia z własną techniką artysty opartą na zastosowaniu nie tylko tradycyjnego medium czyli farby olejnej ale również materiałów syntetycznych – żywic i lakierów. W obydwu obrazach widać już odejście od taszystowskiego gestu rozchlapanej farby na korzyść gęstniejącej materii malarskiej przyjmującej gdzieniegdzie postać grubych reliefów. Kolorystyczne zestawienie, niezwyklewysmakowane nie jest dziełem przypadku. Z jednej strony ciepła, miękka kolorystyka otrzymana przez zestawienie brązów i żółcieni (Peinture, 1961), z drugiej zaś uderzający kontrast znajdujących się obok siebie chłodnych błękitów i rozpalonych pomarańczy (Peinture, 1962) udowadniają niezwykłą maestrię artysty w posługiwaniu się kolorem. W obydwu płótnach czuć pulsujące życie, spełnia się w nich marzenie Kantora o materii ożywionej, przekraczającej wszelkie granice.

Reżyser, twórca happeningów, malarz, scenograf, pisarz, teoretyk sztuki. Studia na Wydziale Malarstwa Krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych rozpoczął w 1934 roku trafiając do pracowni prof. Władysława Jarockiego. Równocześnie z malarstwem studiował malarstwo dekoracyjne i teatralne u prof. Karola Frycza, dyrektora teatrów krakowskich. W tym czasie fascynowała go twórczość związanego z Krakowem Stanisława Wyspiańskiego. W latach powojennych Kantor współtworzył Grupę Młodych Plastyków. Z jego inicjatywy powstała również Galeria Krzysztofory, jedna z pierwszych powojennych galerii prezentujących sztukę aktualną. Aktywny w środowisku artystycznym w roku 1948 żywo zaangażował się w organizację I Wystawy Sztuki Nowoczesnej w Krakowie.W 1955 roku jako jeden z dziesiątki polskich artystów. zaprotestował przeciwko realizmowi socjalistycznemu wystawą 9 Malarzy w Domu Plastyków. Wystawa ta była zapowiedzią powstania Grupy Krakowskiej II, będąc jednym z pomysłodawców jej reaktywacji w 1957 roku.

Dla Tadeusza Kantora wizja sztuki opierała się w znacznej mierze o poszukiwanie takich sposobów artystycznej wypowiedzi, które mogłyby sprostać wyzwaniom współczesności. Był gorliwym wyznawcą pełnej swobody twórczej, zwolennikiem eksperymentu. Sam chłonął wszelkie nowinki, wykorzystując z nich to, co okazywało się przydatne jemu samemu, chętnie przetwarzał i modyfikował.

W pierwszym okresie twórczości, tuż po wojnie, malował figuratywne obrazy, wypełnione groteskowo uproszczonymi postaciami. Następnie przyszedł czas dynamicznych kompozycji metaforycznych o oszczędnej, chłodnej kolorystyce. W drugiej połowie lat 50. w wyniku podróży na Zachód a zwłaszcza zaś do Paryża zaczęły powstawać płótna taszystowskie charakteryzujące się wibracjami plam, linii, barw. Objawił się w nich stosunek Kantora do materii malarskiej, którą traktował na wskroś użytkowo. Pod koniec lat 50. tę nową ścieżkę Kantora doceniła krytyka zagraniczna a w ślad za nią europejscy i amerykańscy kolekcjonerzy sztuki. Końcówka lat 50. oraz lata 60. stały się pasmem wystawienniczych sukcesów i rozwoju kariery artystycznej Tadeusza Kantora. W latach 70. artysta powrócił do eksperymentów z płótnem tworząc liczne asamblaże i ambalaże – kompozycje półprzestrzenne, w których aplikowane na płótnie używane, nierzadko zniszczone przedmiotyprzeistaczały obraz w relief.