Urodzony w 1809 roku w Pułtusku Teofil Kwiatkowski, to wybitny przedstawiciel romantyzmu w malarstwie polskim. W latach 1825-1830 kształcił się artystycznie pod okiem Antoniego Brodowskiego i Antoniego Blanka w Oddziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Warszawskiego. Jako student wziął udział w powstaniu listopadowym, a po jego upadku udał się do Paryża ze statusem wygnańca. Tam kontynuował naukę malarstwa u Léona Cognieta. Utrzymywał bliskie kontakty m.in. z rodziną ks. Czartoryskich, Adamem Mickiewiczem, Fryderykiem Chopinem, Cyprianem Kamilem Norwidem i Teofilem Lenartowiczem. Od 1839 roku zaczął wystawiać na Salonie Paryskim.

Związany z kręgiem polskiej emigracji żyjącej nad Sekwaną, malował dla niej akwarele poświęcone powstaniu (potem także styczniowemu), sceny przypominające szlachecką i rycerską przeszłość, skomplikowane pod względem ikonografii kompozycje alegoryczne wyrażające mistyczne nastroje tego środowiska, a także tańce i zabawy ludu polskiego. Uchodził za znakomitego portrecistę Chopina. Wykonał wiele jego wizerunków (również na łożu śmierci), przedstawiając go także jako jednego z uczestników symbolicznej sceny balu w Hôtel Lambert („Polonez Chopina”) – do którego to tematu wracał wielokrotnie.

Kwiatkowski zdobył szerokie uznanie nastrojowymi pejzażami tworzonymi w Normandii, Prowansji (głównie w okolicach Avinionu) oraz Burgundii – zwłaszcza w okolicach Avallon, gdzie znajdowała się posiadłość jego żony, Francuzki, Marie Caroline Jordan. Z upodobaniem przedstawiał widoki portów, nadbrzeży, żaglowców, łodzi i uwijających się rybaków. Chętnie też podejmował temat burzy morskiej i tonącego okrętu. Odrębną część jego twórczości stanowią kompozycje o motywach fantastycznych. Artysta pozostawił po sobie wiele mistrzowskich akwarel – pejzaży, scen rodzajowych, patriotycznych i kostiumowych. Do rzadkości na rynku antykwarycznym należą jego obrazy olejne, zwłaszcza zaś martwe natury.