Wacław Szymanowski był najwybitniejszym rzeźbiarzem Młodej Polski. Uczeń Wojciecha Gersona a następnie akademii monachijskiej początkowo zajmował się przede wszystkim malarstwem a od 1895 roku poświęcił się całkowicie rzeźbie, w której z powodzeniem łączył impresjonizm z secesją. Prace Szymanowskiego charakteryzują się przede wszystkim ekspresją, patosem, formą operującą typowym dla symbolizmu niedopowiedzeniem oraz falistym miękkim konturem. Do najsłynniejszych dzieł artysty zaliczyć należy pomnik Artura Grottgera w Krakowie (1907), pomnik Fryderyka Chopina w Warszawie (projekt 1907, realizacja 1926), Improwizacji Mickiewicza (1898), Salome (1906) oraz projekt wielopostaciowej kompozycji historycznej Pochód na Wawel (1911).