Polska, kolekcja prywatna
Dom Aukcyjny Ostoya, aukcja 21.12.2002, poz. 7.
Warszawa, kolekcja Kazimierza Natansona
Kraków, własność artysty

Bednarki Z., Krakowskim szlakiem Juliana Fałata, Wyd. Secesja, Kraków 2005, s. 178.

Julian Fałat po raz pierwszy zjawił się w mieście pod Wawelem w maju 1869 r., podejmując naukę w Szkole Sztuk Pięknych, którą ukończył w roku 1872. Kolejny, dłuższy, bo blisko piętnastoletni pobyt w Krakowie związany był z objęciem prestiżowego stanowiska dyrektora Po odejściu Jana Matejki. Został nominowany na to stanowisko przez artystów z kręgu monachijskiego w tym przez Józefa Brandta. Po objęciu zaoferowanej posady, Julian Fałat w 1895 roku rozpoczął gruntowną reformę programu nauczania. Zaproponował posady profesorskie najwybitniejszym modernistom: Stanisławowi Wyspiańskiemu, Leonowi Wyczółkowskiemu, Jackowi Malczewskiemu, Józefowi Mehofferowi, Janowi Stanisławskiemu, Teodorowi Axentowiczowi, Konstantemu Laszczce, Stanisławowi Dębickiemu, Ferdynandowi Ruszczycowi i Józefowi Pankiewiczowi. Objęcie stanowiska dyrektora Szkoły Sztuk Pięknych w Krakowie przez Juliana Fałata zapoczątkowało nowy rozdział w dziejach polskiego szkolnictwa i tworząc podwaliny ukonstytuowanej w 1900 roku Akademii Sztuk Pięknych. W latach 1903-1907, Julian Fałat wraz z rodziną zajmował mieszkanie w kamienicy, będącej własnością żony Marii, przy ul. Pędzichów 8, a następnie przy ul. Pańskiej 7. Przez trzy lata mieszkał w budynku stykającym się z Akademią Sztuk Pięknych, przy ul. Basztowej 19. Ostatni jego adres krakowski to ul. Szlak 3, gdzie tylko on sam był zameldowany. Spod pędzla Fałata wyszło kilka panoram i ujęć murów krakowskich, widzianych z okna Akademii i balkonu przy ul. Basztowej. Fałat wracał do malowania obronnych murów i wieżyc podwawelskiego grodu w różnych latach, porach roku i częściach dnia. Artysta w kadrze ujmował też coraz to inne fragmenty – przesuwał od lewej do prawej strony. Od wieżyczek strzelniczych, wyrastających z Barbakanu – po dach i od tyłu widoczną górną kondygnację fasady kościoła oo. Pijarów, zwieńczoną ażurową dzwonnicą projektu Franciszka Placidiego. Praca ujmująca temat podobnie do prezentowanej nosi tytuł Kraków w zimie (olej, płótno 58 x 129 cm) i znajduje się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie.

(…) Fałat ma niepospolitą zdolność, świadczącą, że ten wyborny gruntowny rysownik jest także malarzem z bożej łaski: wie on, jak plamę na płótno położyć, aby wywołała złudzenie. (Górski K. M., Polska sztuka współczesna 1877—1894, „Przegląd Polski”, 1895) Julian Fałat urodził się w 1853 roku w Tuligłowach. Pochodził z rodziny osadzonej w tradycyjnych wartościach surowości i pobożności. Od najmłodszych lat przejawiał talent malarski, niespecjalnie za to garnąc się do nauki. Wstępując do Szkoły Sztuk Pięknych w Krakowie sprzeciwił się ojcu, który widział raczej jego miejsce w gospodarstwie. Lata studenckie naznaczone biedą i głodem były najcięższym okresem w życiu artysty. Udało mu się jednak wyjechać za granicę i podjąć studia najpierw w Monachium pod kierunkiem Jerzego Raaba, a także Józefa Brandta, a potem w Rzymie i w Paryżu. W latach 1885-1886 odbył wielką podróż dookoła świata, co ugruntowało i ukierunkowało jego wrażliwość twórczą. Po powrocie z tych podróży stał się już w zasadzie malarzem znanym i cenionym. Często był zapraszany do majątku Radziwiłłów w Nieświeżu, a podczas jednego z takich zaproszeń zetknął się z cesarzem Wilhelmem II, wówczas jeszcze następcą tronu. Ten powołał go do Berlina, gdzie przez szereg lat artysta był jego nadwornym malarzem. Brał udział w wystawach berlińskiej Akademii Sztuk Pięknych i należał do jej członków. W 1895 roku został dyrektorem krakowskiej Szkoły Sztuk Pięknych, dzięki jego staraniom przemianowanej pięć lat później na akademię. Posady profesorskie zaproponował gronu najwybitniejszych modernistów, m.in. Stanisławowi Wyspiańskiemu, Leonowi Wyczółkowskiemu, Jackowi Malczewskiemu, Józefowi Mehofferowi, Janowi Stanisławskiemu czy Konstantemu Laszczce, otwierając tym samym nowy rozdział w dziejach polskiego szkolnictwa artystycznego. W 1910 roku, po przejściu na emeryturę, przeniósł się na stałe do swej posiadłości w Bystrej na Śląsku Cieszyńskim. Prowadził rozległą działalność, również publiczną, m.in. w latach 1922-1923 sprawował urząd dyrektora Departamentu Sztuki w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Przede wszystkim jednak był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich Sztuka, ugrupowania skupiającego od 1897 roku koryfeuszy malarstwa polskiego. Swe prace pokazywał regularnie od 1874 w krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych, gdzie w 1925 odbyła się retrospektywna prezentacja jego twórczości. Od 1878 roku eksponował corocznie swe obrazy i rysunki w warszawskim Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych, które z kolei zorganizowało mu w 1926 roku wystawę jubileuszową. Artysta prezentował swe prace także za granicą, m. in. w Paryżu, Liége, Berlinie, Monachium, Chicago, Wiedniu, Düsseldorfie, Saint Louis, Wenecji i Rzymie. Został odznaczony srebrnym medalem na Międzynarodowej Wystawie Sztuki w Berlinie (1891), wielkim złotym medalem na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu (1929) oraz Wstęgą Komandorii Orderu Polonia Restituta (1928). Zmarł 9 lipca 1929 roku w Bystrej.