Jego ojcem był malarz Franciszek Teodor Ejsmond, który sam kształcił syna, pod jego kierunkiem Stanisław odbył również studia artystyczne. Po raz pierwszy wystawił swoje prace w 1910 roku w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych mając zaledwie szesnaście lat, począwszy od tej wystawy artysta związał się z Towarzystwem na kolejne dwadzieścia siedem lat tj. do 1937. Pełnił tam różne funkcje, m.in. zasiadał w sądach konkursowych, równocześnie regularnie wystawiał swoje prace za które odbierał wyróżnienia i nagrody. W 1929 uczestniczył w poznańskiej wystawie artystów niestowarzyszonych. Od 1937 był zastępcą członka Komitetu Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych i gospodarzem wystaw, w 1939 został wybrany na wiceprezesa. Po wybuchu II wojny światowej koordynował zabezpieczanie zbiorów Zachęty, uczestniczył w wywiezieniu do Lublina i zabezpieczeniu obrazów Jana Matejki (Bitwa pod Grunwaldem i Kazanie Skargi). Zginął 9 września 1939 w Lublinie podczas bombardowania miasta, przygnieciony nawiniętym na wałek obrazem Bitwa pod Grunwaldem. Malował odznaczające się dekoracyjnością i zaletami koloru kwiaty, martwe natury, portrety, a także kompozycje fantastyczne. Jego symboliczne epitafium znajduje się na grobie rodzinnym na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kw. 194).