W czasie wakacji 1926-1927 Makowski wyjeżdża do Breuilpont, do małej miejscowości w departamencie Eure. Tu właśnie maluje szereg pejzaży o ograniczonej, zgrzebnej jakby gamie barwnej zdominowanej przez złociste brązy i srebrzyste szarości. Powstają obrazy miasteczka i jego okolic, ascetyczne i nierealnie rozświetlone. W podobnym nastroju utrzymane są pejzaże przyzagrodowe przedstawiające najbliższe otoczenie drewnianego domku zwanego chatą drwala. Kawałki porąbanego drewna, uschnięte krzewy, koślawe budki królicze, porozrzucane wiechcie słomy zmieniają się w obrazach Makowskiego w wypełnione rozproszonym światłem enklawy.

Tematem prezentowanego obrazu jest fragment wiejskiej zagrody i kilka króliczych klatek strzeżonych przez psy. Ten skromny motyw, utrzymany w wąskiej gamie brązów i błękitów nabiera w interpretacji artysty wymiaru lirycznej opowieści o zapomnianym miejscu emanującym spokój i ciepło harmonijnej koegzystencji. Jak twierdzi w ekspertyzie obrazu prof. W. Jaworska: motyw klatek króliczych powtarza się kilkukrotnie w obrazach artysty ok. 1927-1928. po jego wakacyjnym pobycie w Breuilpont, między innymi „Fleurs en plein air” („Pejzaż przy zagrodzie”) z dawnej kolekcji Rozalii Hammer (kat. 459 il. 3) [repr. w monografii „Tadeusz Makowski. Polski malarz w Paryżu, Wrocław 1976, il. 38], „Niches a lapins” („Klatki królicze”) z kolekcji W. Fibaka, kat. wystawy w Muzeum Narodowym w Warszawie, s. 123, il. 23. Omawiany obraz pochodzi ze zbiorów siostry Makowskiego, Karoliny Niedzielowej i jej córki Janiny Adamkowej w Krakowie”. Kat. 465.

Było w nim coś z niewinnego dziecka – jakaś świeżość, niewinność, a jednocześnie to był bardzo wykształcony człowiek.
– Marcel Gromaire

Tadeusz Makowski to jeden z najbardziej rozpoznawalnych polskich malarzy XX wieku. Postawa artystyczna Makowskiego ukształtowała się w początkowym okresie pod wpływem symbolistycznego malarstwa pejzażowego Stanisławskiego, zaś twórczość Mehoff era przekazała mu zrozumienie istoty rysunku jako środka ekspresji i zamiłowanie do dekoracyjnej, secesyjnej stylistyki. Artysta na przełomie 1908 i 1909 r. wyjechał do Paryża, gdzie pozostał do końca życia. Był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich w Paryżu. Brał udział w Salonach: Niezależnych, Tuileries, Jesiennym i De L’Oeuvre Unique. Jego zainteresowania scenografią teatralną przejawiły się w wykonywaniu kukiełek dla krakowskiego kabaretu „Zielony Balonik”. W Paryżu zafascynowała artystę klasycyzująca, symboliczna sztuka Puvis de Chavannes’a. Około 1911 przejął od Le Fauconniera i kubistów zwartą konstrukcję obrazu i geometryzujące traktowanie form; kształt wydobywał jednak światłocieniowym modelunkiem i obrysowywał wyrazistym konturem. Na jego twórczość silnie wpłynęła podróż do Bretanii oraz postimpresjonistyczna sztuka Ślewińskiego. W 1918 pojawił się w obrazach Makowskiego motyw kluczowy dla jego dalszej twórczości – postać dziecka. Artysta malował wówczas liryczne, naiwne w wyrazie wizerunki dzieci w pastelowych, wysmakowanych tonacjach. Około 1920 powstały inspirowane sztuką Pietera Bruegla St. rozległe pejzaże ożywione sztafażem i utrzymane w zmatowiałej kolorystyce z przewagą brązów i zieleni. Rok 1928 stanowił istotną cezurę w twórczości artysty. Skrystalizował się wówczas jego indywidualny styl obrazowania, niepowtarzalny w kontekście sztuki europejskiej. wykształcił wtedy własny, charakterystyczny i łatwo rozpoznawalny styl łączący echa kubizmu, fascynację sztuką ludową i malarstwa artystów naiwnych. W latach 1929 – 30 Makowski tworzył liczne kompozycje olejne, akwarelowe, rysunkowe z przedstawieniami dzieci. Należą one do dojrzałej i artystycznie wysublimowanej fazy twórczości Makowskiego, w której artysta uprościł kształty, sprowadzając je do trójkątów, walców i stożków, liniom nadał moc i wyrazistość. Prócz malarstwa sztalugowego, akwareli i rysunku Makowski uprawiał techniki graficzne – drzeworyt, akwafortę i litografię. Zajmował się ilustrowaniem książek i projektowaniem okładek; ozdobił drzeworytami wydane w 1925 w Paryżu „Pastorałki” Tytusa Czyżewskiego. Pisał ponadto wiersze, opowiadania i teksty z zakresu teorii sztuki.