Warszawa, kolekcja prywatna
Blanchet & Associes, aukcja 30.06.20, poz. 261
Francja, kolekcja prywatna

Paryż, Trianon w Parku Bagatela, 21.05-30.08.1992

Bolesław Biegas. Rzeźba wyd. Muzeum Mazowieckie w Płocku, Warszawa 2012, il. 15, s. 056 (gips)
Deryng X., Bolesław Biegas, wyd. Polskie Towarzystwo Historyczno-Literackie Biblioteka Polska w Paryżu, 2011, s. 269 (gips z kolekcji Muzeum Narodowego w Gdańsku)
Boleslas Biegas. Scultures-Peintures, wyd. Studium Reynes, Paryż 1992, il. 9, s. 72

Oferowana rzeźba „Ludzie pierwotni” powstała w 1903 roku, niedługo po tym jak artysta przybył do Paryża. Z tego czasu pochodzą prace utrzymane w nurcie geometryczno-linearnym. Według Anny Mai Misiak, badaczki twórczości rzeźbiarskiej Bolesława Biegasa, w „Ludziach pierwotnych” widoczne jest zauroczenie sztuką holenderskiego artysty Jana Tooropa, który święcił tryumfy w Wiedniu w 1900 roku. „Styl Tooropa cechuje się płaszczyznowością, geometryzacją form, schematyzmem, hieratyzmem oraz ścisłym linearyzmem, przy czym uduchowiona linia staje się ornamentalnym wyrazem mistycznego odczucia. (…) Toorop chętnie stosował ornamentykę Dalekiego Wschodu. Struktura jego dzieł jest na wskroś dekoracyjna, a przedstawienia – mocno stylizowane. Wszystkie te elementy charakteryzujące wypowiedź malarską Tooropa odnajdujemy w dziełach Biegasa przetłumaczone na język rzeźby” zauważa dalej Misiak (Bolesław Biegas. Twórczość rzeźbiarska, wyd. Muzeum Mazowieckie w Płocku, 2001, s. 49). Toorop czerpał motywy przede wszystkim z literatury symbolizmu, fascynowała go zagadka istnienia, misterium życia, złożoność ludzkiej natury przedstawianej jako postać Sfinksa. Wszystkie powyższe zagadnienia odnajdujemy również w sztuce rzeźbiarskiej Biegasa w pierwszych latach XX wieku. Nawiązanie do tematyki poszukiwania początków istnienia ludzkości widoczne są w sposób szczególny w rzeźbach „Wszechświat”, „Opatrzność” oraz w oferowanych „Ludziach pierwotnych”. Trapezoidalne sylwetki postaci, o syntetycznie potraktowanym woluminie ciała i reliefowo wyrytych dłoniach wyróżniają się realistycznym opracowaniem fizjonomii. Oferowana rzeźba to jedna z ostatnich kompozycji o wyraźnych cechach geometryzujących. W kolejnych latach nastąpiła bowiem zmiana stylistyki prac Biegasa, który zaczął zbliżać się ku secesji. 

Bolesław Biegas to jeden z najwybitniejszych polskich modernistycznych malarzy i rzeźbiarzy. Przyszedł na świat w 1877 roku w małej wiosce na Mazowszu. Po wczesnej stracie obojga rodziców, pracował jako pomocnik stolarski, terminował też w pracowni snycerskiej w Warszawie. W roku 1896 jego rzeźbami w glinie zainteresował się lekarz z Ciechanowa, Franciszek Rajkowski, który objął Biegasa opieką i ułatwił dalszą pracę rzeźbiarską. Wykonane w tej wczesnej fazie twórczości rzeźby, czerpiące inspirację z życia mazowieckiej wsi, artysta pokazał na wystawie w Warszawie, czym przyciągnął uwagę krytyków. Wśród piewców talentu młodego rzeźbiarza znaleźli się Aleksander Świętochowski, Aleksander Rzewnicki i hrabia Adam Krasiński. Wkrótce Biegas rozpoczął studia w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych. Pod wpływem Stanisława Przybyszewskiego szybko odrzucił zasady nauczania akademickiego, co poskutkowało wydaleniem go z uczelni. W tym samym czasie prace młodego rzeźbiarza podbijały już Wiedeń i Monachium. W 1901 roku wyjechał na stałe do Paryża. Związał się ze środowiskiem polskim, przyjaźniąc się zwłaszcza ze znakomitą artystką Olgą Boznańską. Został członkiem Polskiego Towarzystwa Historyczno-Literackiego, któremu pod koniec życia zapisał cały majątek i dorobek artystyczny. Pierwsze lata w Paryżu to niekończące się pasmo sukcesów. Biegas wystawiał swoje prace na salonach czasopisma „La Plume”, salonach niezależnych i jesiennych, a także na ekspozycjach Société Nationale des Beaux-Arts. Indywidualne wystawy artysty odbywały się w paryskiej Galerie A. Seligmann (1911, 1925), Galerie Bernheim-Jeune (1929) i Galerie Arts et Artistes Polonais (1932), oraz w londyńskiej Arlington Gallery (1930). Swoje prace pokazywał ponadto w Petersburgu, Kijowie, Rzymie i Amsterdamie. Po I wojnie światowej zarzucił rzeźbę na rzecz malarstwa. Pochłonęła go symbolistyczna sztuka Moreau i Bocklina, zafascynował się dekoracyjnością okresu secesji. W dziedzinie malarstwa, do jego najbardziej oryginalnych dzieł należą „portrety sferyczne” – seria, którą Biegas zapoczątkował w 1918 roku. Przedstawiały one przede wszystkim okultystyczne wizerunki tajemniczych kobiet, ale także portrety politycznych przywódców i dyktatorów. W latach 20. Artysta stworzył cykl obrazów o charakterze onirycznym i erotycznym, zatytułowany „Mistyka nieskończoności”. Dzieła zostały pokazane po raz pierwszy w 1925 roku, w Galerie André Seligmann w Paryżu i przyjęte bardzo entuzjastycznie. Ich kontynuację stanowił cykl „Sławni ludzie” z lat 30. Przez środowisko paryskie Biegas uznawany był za artystę awangardowego, na długo przed fowistami, kubistami i futurystami. Powszechnie uważany jest za czołowego przedstawiciela kierunku symboliczno-secesyjnego. Niemniej jego zróżnicowana i bogata twórczość nosi cechy silnej indywidualności. Tymczasem po II wojnie światowej artysta popadł w zapomnienie. Ponowne zainteresowanie jego twórczością narodziło się w latach 70., gdy polscy i francuscy historycy sztuki zajęli się badaniem jego spuścizny, przygotowując wystawy i opracowania, m.in. monumentalny katalog dzieł Biegasa, wydany dzięki Bibliotece Polskiej w Paryżu przez Xaviera Derynga.