Sądzę, że rolą malarza jest wywoływać życie, przemieniać bierną materię plastyczną w pulsujący życiem organizm. – Jerzy Tchórzewski (Jerzy Tchórzewski. Malarstwo [katalog wystawy], wyd. ZPAP – CBWA „Zachęta”, Warszawa 1969, s. nlb) Jerzy Tchórzewski urodził się w 1928 roku. W czasie okupacji był żołnierzem Armii Krajowej. Po wojnie, w latach 1946-1951, studiował malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. W 1948 roku jako jeden z najmłodszych twórców brał udział w krakowskiej Wystawie Sztuki Nowoczesnej, wydarzeniu, które określiło kształt i charakter formacji nazywanej drugą awangardą w malarstwie polskim. Już w czasie studiów związał się ze środowiskiem późniejszej Grupy Krakowskiej, której stał się współzałożycielem w 1957 roku. Od 1959 roku należał do międzynarodowego ruchu Phases, który zrzeszał artystów tworzących w duchu surrealizmu. Po studiach przeniósł się w 1954 roku do Warszawy, gdzie objął pracownię malarstwa na Wydziale Grafiki ASP. Tchórzewski był twórcą wyjątkowym i osobnym – zupełnie odrzucił postulaty obu dominujących po wojnie kierunków: realizmu socjalistycznego i koloryzmu, zwracając się w kierunku malarstwa surrealistycznego i nadrealistycznego. Już od najwcześniejszego figuratywnego okresu twórczości, który przypadł na lata 1948-1955, jego prace miały charakter zbliżony do surrealizmu. Po 1955 roku płótna zdominowały wizje kosmicznych kataklizmów, wulkanicznych erupcji, rozbłyskujących i niknących gwiazd. Z mroku wydobywały się zygzakowate linie błyskawic, spływająca lawa i elektryczne wyładowania. W latach 60. w niektórych kompozycjach pojawiała się postać ludzka przypominająca mitologicznego tytana lub wręcz Prometeusza. Od lat 70. artysta równie chętnie sięgał po tematykę religijną. Treści te zdominowały jego twórczość w latach 80., kiedy związał się z niezależnym ruchem artystycznym działającym w opozycji do reżimu. Jerzy Tchórzewski był artystą cenionym za życia. O jego geniuszu malarskim pisał Tadeusz Różewicz, wspólnie z Tchórzewskim swoje prace pokazywała Alina Szapocznikow. Po sukcesie na Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Plastyki w Warszawie (1955) przyszły kolejne kamienie milowe – dwukrotne zaproszenie do udziału w 5. Biennale Sztuki w Sao Paolo (1959 i 1965), 2. Biennale Młodych w Paryżu (1961) i 34. Biennale Sztuki w Wenecji (1968) oraz udział w głośnej wystawie 15 Polish Painters w Museum of Modern Art w Nowym Jorku (1961). Do najważniejszych wystaw w Polsce zaliczyć należy, oprócz wspomnianych wcześniej, dwa pokazy w Zachęcie: w 1957 roku wspólnie z Szapocznikow oraz indywidualną wystawę w 1969 roku. W 1980 roku odbyła się wielka wystawa w Muzeum Narodowym we Wrocławiu. Tchórzewski brał udział w licznych wystawach zbiorowych, w kraju i zagranicą. Jego prace mają w swoich zbiorach największe kolekcje prywatne i instytucjonalne, m.in. Muzeum Narodowe w Warszawie, Krakowie, Poznaniu, Kielcach, Gdańsku, Szczecinie Wrocławiu, Muzeum Sztuki w Łodzi, Gallerie Lambert w Paryżu, Museum Folkwang w Essen, Musee des Beaux-Arts w Liege, Musee Cantonal des Beaux-Arts w Lozannie, Galeria Narodowa w Pradze, Fundacja Guibentiana w Lizbonie oraz Muzeum w Rochester.
