Początki działalności artystycznej Urszuli Broll przypadły na trudne lata powojenne. Była artystką niezależną, która jako jedna z nielicznych polskich malarek miała aktywny wpływ na kształtowanie się powojennej awangardy, zwłaszcza w środowisku katowickim. Jeszcze jako studentka, zetknęła się z gronem młodych artystów samodzielnie zgłębiających idee sztuki Władysława Strzemińskiego. W 1953 wraz z Karolem Swinarskim, a także Klaudiuszem Jędrusikiem, Hilarym Krzysztofiakiem, Marią Obrembą, Zdzisławem Stankiem utworzyła Grupę St-53 (nazwa odnosiła się tyleż do nazwiska patrona, co do miejsca powstania grupy – Katowic, ówczesnego Stalinogrodu). Grupa St-53 była jednym z najważniejszych ośrodków tzw. undergroundu artystycznego w Polsce lat 50. Działała do 1958. Broll uczestniczyła we wszystkich jej wystawach. W latach 50. brała też udział w II i III Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Warszawie (1957 i 1959) oraz w Wystawie Malarstwa w XV-lecie PRL, Muzeum Narodowe, Warszawa 1961. Uczestniczyła także w dwóch edycjach Sympozjum „Złotego Grona“ w Zielonej Górze (1971 i 1977) i w innych wystawach zbiorowych. Jej prace z lat 50. ewoluowały od przedstawień figuralnych, stopniowo coraz bardziej zgeometryzowanych i syntetycznych, do abstrakcji, nawiązującej wprost do Strzemińskiego (cykl „Powidoki“). Od końca lat 60. artystka zainteresowała się taszyzmem i malarstwem materii, tworząc kompozycje fakturowe, z użyciem niestandardowych materiałów, jak lakiery, piasek itp. W pracowni, którą Broll prowadziła razem z mężem, Andrzejem Urbanowiczem, od lat 60. XX wieku funkcjonowało środowisko artystyczne nazywające się Grupą Oneiron, które skupiało swoją uwagę na okultyzmie, religii, magii i filozofii.
