Akademizm jest oczywiście faktem historycznym wynikającym ze szczególnego „splotu” okoliczności, kojarzony z próbą nawiązania do antyku. Mechanizm jego funkcjonowania i oddziaływania, jego zachowawczość postawy w sposób pobieżny i umowny odnoszono do zjawisk w sztuce współczesnej ale z pierwowzoru ostał się jako podstawa argumentacji, jedynie adres – Akademia. Do lat 70 ubiegłego wieku w Akademii można przyjąć że istniał jakiś wiodący kanon postawy artystycznej promieniujący szerzej na środowisko artystyczne (koloryzm). Od tego czasu takiego zjawiska nie ma. Inspiracje i wpływy nadchodzą z zewnątrz i w sytuacji szalonego przepływu informacji, rozmaitości postaw artystycznych zjawisko jednego dominującego kanonu sztuki jest nie do utrzymania. Obecnie „promieniowanie” Akademii jest natury wielowątkowej, opierając się na jednostkowych indywidualnościach. Tak więc tzw. akademizm nie miał szans mnie nawet „drasnąć”. Akademizm w formie o jakiej myślimy potocznie, nie ma przyszłości tym bardziej że nie istnieje. Pomijając historyczne tło Akademizmu można stwierdzić , że podstawą jego idei było stworzenie recepty na piękno i wielkość poprzez imitację form i znaczeń wcześniej wypracowanych i uznanych. Piękno pojawia się bezinteresownie i „przy okazji” poszukiwania; prób definiowania rzeczywistości „stale od nowa”. Takiej postawy akademizm nie wykazywał a wręcz jej się wystrzegał i obawiał. Z tych powodów stał się karykaturą przeszłych dokonań i „wyprodukował” wiele dziwadeł i niezamierzonych śmiesznostek, które na sposób przewrotny mogą inspirować. Rzeczywistość jest fascynująca bo nieuchwytna i jeśli ją się unieruchamia, zatrzymuje, zamraża to już jej nie ma. Sztuką jest umiejętność pozostawienia „uchylonej furtki” w dziele.

– Andrzej Zwierzchowski

Andrzej Zwierzchowski – artysta malarz. W latach 1974 -1979 studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie na Wydziale Malarstwa w pracowni prof. Jacka Sienickiego. Rok po uzyskaniu dyplomu związał się z macierzystą uczelnią gdzie obecnie prowadzi pracownię malarstwa i rysunku na Wydziale Architektury Wnętrz.

Działalność artystyczną prowadzi od 1968 roku. W 1977 roku wziął udział w pierwszej wystawie zbiorowej a jego pierwsza ekspozycja indywidualna (1980 r.) odbyła się w galerii „Krzywe Koło” w Warszawie. W latach 1982-1986 Zwierzchowski brał aktywny udział w niezależnym ruchu artystycznym, wystawiając prace poza oficjalnym obiegiem. W 1991 roku artysta objął Pracownię Malarstwa i Rysunku na Warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Po dwunastu latach otrzymał od Prezydenta RP tytuł profesora. Zwierzchowski wielokrotnie był prodziekanem oraz kierownikiem Katedry Ogólnoplastycznej Wydziału Architektury Wnętrz ASP w Warszawie. Podczas swojej dotychczasowej praktyki artystycznej prezentował swoją twórczość na ponad 40. wystawach indywidualnych i 60. wystawach zbiorowych w kraju i zagranicą ( m.in Paryż – Grand Palais, Berlin-Zachodni, Wiedeń, Praga, Dusseldorf, Frankfurt, Kopenhaga, Sztokholm, Moskwa-Gal. Trietiakowska, Zagrzeb, Hamburg czy Schanghaj). Do największych sukcesów Zwierzchowskiego należą wystawy indywidualne: w Zachęcie Narodowej pt. „Obraz w obraz” w 1998 roku oraz w Muzeum Narodowym we Wrocławiu (kuratorem ekspozycji była Anda Rottenberg). Wystawiał również na ekspozycjach indywidualnych m.in. w Pawilonie SARP w Warszawie, w Fundacji Egit (kuratorem była Anda Rottenberg) w 1992, w Galerii Piotra Nowickiego w Warszawie (1995), W Fabryce Trzciny w Warszawie, w Galerii Klementyny Bocheńskiej w Warszawie (2004), w Galerii Sztuki Arsenał w Poznaniu (2007), w Galerii Wozownia w Toruniu (2007, 2010), w Galerii Studio w Warszawie (2012), w Salonie Akademii w Warszawie (2017) oraz w TPSP w Krakowie. Za granicą miał wystawy indywidualne w Muzeum Mimara w Zagrzebiu w 2007 roku oraz w Shanghaiu w Hong Qiao Contemporary Art Museum w 2019 roku. Prace Zwierzchowskiego znajdują się w wielu kolekcjach prywatnych i państwowych w kraju i za granicą.

Artystę wyróżnia konsekwencja oraz determinacja twórcza. Od lat studiów poświęca się malarstwu i sukcesywnie poszukuje nowych możliwości w jego obrębie.