Kraków, kolekcja prywatna

Pan Bakałowicz, który długo lubował się w wycackanych obrazkach z epoki Walezyuszów i zdawał się malować je con amore, zyskał przynajmniej w tej szkole nie tylko mechanizm i fakturę przedziwną, ale i delikatne odtwarzanie szczegółów. (…) Maluje on w sposób szeroki, pewny, a jeżeli niektóre drobiazgi wykończone są w mikroskopijny sposób, nigdy jednak nie posuwają się do osłabienia ogólnego wrażenia.

(Sztuka polska na wystawie paryskiej 1883, w: „Tygodnik Ilustrowany”, półr. I, nr 21, z dn. 26.V.1883, s. 324.)

Bakałowicz wystawiał swoje prace na Salonach paryskich w latach 1865-1883, uzyskując często nagrody i znajdując nabywców.  Jego malarstwo cieszyło się uznaniem również poza Francją – w Brukseli, Londynie, Berlinie, Wiedniu i Nowym Jorku. Obrazy Bakałowicza można było zobaczyć w warszawskiej Zachęcie,  na wystawach TPSP w Krakowie oraz w Salonie Krywulta w Warszawie. Dziś nieustannym powodzeniem cieszą się subtelne przedstawienia pięknych kobiet oraz bogate kompozycyjnie sceny we wnętrzach autorstwa Bakałowicza. Doskonałe opanowanie warsztatu malarskiego sprawiało, że z upodobaniem odtwarzał każdy detal otoczenia, w którym znajdowali się jego modele, różnicował powierzchnie drogocennych przedmiotów i tkanin, umiejętnie rozkładał światła i cienie. Prezentowany obraz ukazuje jedną z chętniej powtarzanych przez artystę scen gry w kości. Rozbudowana wielofiguralna kompozycja wprowadza widza, niczym w teatr, w świat obyczajów francuskiej arystokracji doby późnego renesansu, tematu w którym Bakałowicz czuł się najlepiej. Maestria techniczna pracy, teatralność ujęcia pozwala obserwatorowi niemalże poczuć atmosferę radosnej zabawy.

Malarz rodzajowy i portrecista, który większość swojego życia spędził w Paryżu. Po ukończeniu nauki w Gimnazjum Realnym w Warszawie, Władysław Bakałowicz kształcił się od 1849 roku w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych, do której już wcześniej uczęszczał jako wolny słuchacz. Po studiach wyjechał w 1863 roku do Francji i zamieszkał na stałe w Paryżu, gdzie malował jako Ladislav Bakalowicz. Uczestniczył w paryskich Salonach (1865-83), wystawiał też w innych miastach francuskich, uzyskując kilkakrotnie odznaczenia i nagrody. Swoje prace pokazywał także w Brukseli, Berlinie, Wiedniu, Londynie i Nowym Jorku oraz wielokrotnie w kraju – w Warszawie (Zachęta, Salon Krywulta) i w Krakowie (TPSP). W początkowym okresie twórczości malował portrety, sceny rodzajowe i historyczno-rodzajowe o tematyce polskiej, obrazy do kościołów, widoki miejskie. Wszystkie tematy artysta traktował z akademicką dbałością o szczegóły i poprawny rysunek. Najbardziej reprezentatywne dla jego dorobku były sceny historyczno-rodzajowe z dziejów Francji XVI i XVII w., zwłaszcza z życia dworu za panowania Henryka III Walezego. Były to na ogół niewielkie kompozycje, dokładne w rysunku, z zamiłowaniem i pietyzmem w detalu, ukazujące stroje i wnętrza. Żonaty z artystką dramatyczną teatru Rozmaitości, Wiktoryną Szymanowską, pozostawił syna Stefana, malarza wysoko cenionego w Petersburgu i Rzymie. Na tle malarstwa polskiego II połowy XIX wieku, niezwykle zróżnicowanego, przez co dalekiego od akademizmu w wydaniu Berlina czy Paryża, obrazy Władysława Bakałowicza stanowią z pewnością dzieło szczególne.