Wrocław, kolekcja prywatna
Francja, kolekcja prywatna

Piękno jest harmonią wszystkich części dostosowanych do siebie i będących w zgodzie i proporcji z tym dziełem, w którym się znajdują, tak, że nie można nic dodać ani ująć, ani zmienić, żeby nie zepsuć całości.

– Leon B. Alberti (Alberti L.B., Ksiąg dziesięć o sztuce budowania, przeł. I. Biegańska, Warszawa 1960, VI, II, s. 153.)

Urodzony w Lunéville, Charles-Gabriel Sauvage Lemire był paryskim rzeźbiarzem. Jako syn odlewnika, Lemire asystował ojcu w pracowni już w bardzo młodym wieku. W 1759 roku wziął udział w warsztatach modelarskich fabryki Niderviller, którą zarządzał przez około dwadzieścia następnych lat. W okresie od 1808 do 1819 roku uczestniczył w Wystawach Powszechnych w Paryżu, w 1808 roku otrzymując medal. Jego rzeźby były zamawiane głównie przez arystokrację francuską i dziś można je zobaczyć m.in. w Musée de Tours, Musée de Marseille i w Luwrze. Twórczość Lemire’a wpisuje się w nurt neoklasycyzmu, który dominował we Francji od około 1760 do 1830 roku. Powstał on jako reakcja na frywolność i nadmierny ornament stylu barokowego i rokokowego. W architekturze cechowała go trzeźwość, proste linie i formy, takie jak fronton i kolumnada, oparte na wzorach starożytnej Grecji i Rzymu. W malarstwie przedstawiał heroizm i poświęcenie w czasach starożytnych Rzymian i Greków. Rozpoczął się późno za panowania Ludwika XV, stał się dominujący za Ludwika XVI i trwał przez Rewolucję Francuską, Dyrektoriat Francuski i panowanie Napoleona Bonaparte oraz Restaurację Burbonów do 1830 roku, kiedy to został stopniowo wyparty jako dominujący styl przez romantyzm i eklektyzm. Charles Gabriel Sauvage Lemire tworzył przede wszystkim w brązie i alabastrze rzeźby alegoryczne i mitologiczne, które znajdywały wielkich miłośników wśród bogatych francuskich elit początku XIX wieku. W repertuarze artysty przeważają postaci rozkosznych małych kupidynów, pucołowatych dzieci (jak te z kolekcji paryskiego Luwru) oraz alegorycznych personifikacji (Niewinność, Musée de Tours). Nie brak też bardziej bezpośrednich odwołań do rzeźby klasycznej, jak w przypadku Amora napinającego cięciwę łuku, z kolekcji Musée historique Lorrain. W tym samym duchu utrzymana jest oferowana rzeźba Amor, stanowiąca kwintesencję estetyki wczesno dziewiętnastowiecznej rzeźby francuskiej, odznaczającej się z jednej strony lekkością podejmowanej tematyki, z drugiej zaś silnymi nawiązaniami do tradycji antycznych i bogatą warstwą symboliczno-alegoryczną. Widoczne są w niej podstawowe założenia rzeźby neoklasycznej – przede wszystkim dążenie do doskonałości objawiające się poprzez płynną i gładką fakturę, na której w żaden sposób nie odbija się ekspresja artysty.