Układ i relacja między abstrakcyjnymi formami tworzy realistyczną, przedstawiającą całość. Wszystko wywodzi się z abstrakcji lub też wszystko pochodzi od realizmu, to się wzajemnie uzupełnia. Kwestią jest tylko, w którą stronę przesuniemy suwak, bardziej ku realizmowi czy bardziej w stronę abstrakcji.
– Paweł Orłowski
Nie zastanawiałem się, czy moją inspiracją byli klasycy czy artyści współcześni, czerpałem z tego źródła, które jest ponadczasowe. Na przełomie wieków style, trendy były różne, ale ludzie którzy tworzyli i tworzą sztukę, chcą się wypowiadać, są bardzo do siebie podobni.
– Paweł Orłowski
Urodzony w 1975 roku Paweł Orłowski jest absolwentem krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych (dyplom u prof. Józefa Sękowskiego) oraz Universität der Künste w Berlinie (dyplom u prof. Karlheinza Biederbicka). Poprzez niekonwencjonalne myślenie o rzeźbie, udało mu się wypracować bardzo charakterystyczny styl, oparty na minimalistycznej, kubizującej formie. Głównym tematem prac Orłowskiego jest człowiek i jego rola we wszechświecie. Eksperymentując z formą postaci ludzkiej, artysta łączy nowoczesność z tradycją. Interpretuje na nowo klasyczne tematy z historii sztuki, takie jak pomnik czy posąg konny, geometryzuje ich bryłę i redukuje do minimum. Odlewa prace w brązie i betonie, a także tworzy wielkoformatowe kompozycje ze stalowej blachy, które pokrywa monochromatycznym kolorem.
Bohaterem twórczości Orłowskiego jest tzw. „BOT”, za którym stoi koncepcja hybrydy człowieka z maszyną. Wysoki czasem na kilka metrów, o surowym, kubistycznym designie, stanowi odzwierciedlenie naszych coraz bardziej wirtualnych czasów: „Wirtualizacja, robotyzacja i cyfryzacja praktycznie wszystkich dziedzin ludzkiej aktywności jest nieunikniona. Sztuka nie jest wyjątkiem. Z jednej strony realna obecność sztuki jest i będzie niezastąpiona, z drugiej – twórczość artystyczna znajduje śmiało swoje miejsce również w wymiarze cyfrowym” (Szabłowski S., Na ramionach olbrzymów. Rozmowa z rzeźbiarzem Pawłem Orłowskim, „Zwierciadło”, 3.03.2022).
Istotą sztuki Orłowskiego jest jego dialog z dawnymi mistrzami, mimo wyzbycia się naturalistycznej formy. U podłoża jego rzeźbiarskich prac stoją osiągnięcia Michała Anioła, Rodina, Zadkine’a i Giacomettiego. Z tym pierwszym wszedł nawet w bezpośrednią interakcję, tworząc na wystawę w krakowskiej ASP w 2019 roku własną interpretację „Wawrzyńca Medyceusza” z kaplicy Medyceuszów w kościele San Lorenzo we Florencji. Rzeźba do dziś stoi przy wejściu do gmachu uczelni, a towarzyszy jej XVII-wieczna kopia „Wawrzyńca Medyceusza” Michała Anioła, dar od Luwru dla krakowskiej ASP.
Orłowski jest laureatem wielu polskich i międzynarodowych nagród, wyróżnień i stypendiów. Wystawia regularnie, nie tylko w Europie, ale również w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Jego projekt „Interwencja”, pokazany w 2006 roku na Triennale Rzeźby w Poznaniu został bardzo ciepło przyjęty przez m.in. Magdalenę Abakanowicz. Artysta od 2000 roku pracuje na macierzystej uczelni. Obecnie pełni funkcję kierownika Katedry Sztuk Wizualnych oraz prowadzi Pracownię Rzeźby a Wydziale Form Przemysłowych.
