Malując ubrania, czułam, że je tworzę od nowa, konstruuję (…). One w dalszym ciągu pozostają skorupą, opakowaniem, które było ożywiane tym, że ktoś je nosił. Namalowane tracą ciepło tej osoby.
– Jadwiga Sawicka (Jachuła M., Szlachetny język malarstwa. Rozmowa z Jadwigą Sawicką w: Magazyn Szum, 2.11.2018.)
Twórczość Jadwigi Sawickiej opiera się na fascynacji zwyczajnym przedmiotem i zmieniającym się przekazem, jaki ze sobą niesie w zależności od kontekstu. Od 1997 r. tworzy cykl obrazów, na których przedstawia poszczególne części garderoby na pastelowym tle – spodnie, sukienki, koszule czy garnitury. Ubrania pozbawione ciała stają się zimne, puste. Artystka bada również efekty, jakie wywołuje delikatny, rozbielony kolor tła: „Myślę (…) o różnych potrawach z dodatkiem mleka i śmietany, o uwodzicielskich nazwach kolorów farb do ścian („kremowa delikatność” itp.), także o sytuacjach kolorystycznych, jakie tworzą się w zestawieniach: ciało i bielizna” (Jachuła M., Szlachetny język malarstwa. Rozmowa z Jadwigą Sawicką w: Magazyn Szum, 2.11.2018).
