Polska, kolekcja prywatna
kolekcja Wojciecha i Ewy Fibaków

Leszno, Muzeum Okręgowe w Lesznie, Ecole de Paris. Artyści żydowscy z Polski w kolekcji Wojciecha Fibaka. (Wystawa malarstwa artystów polskich i polsko-żydowskich XIX I XX wieku związanych z Paryżem – Od Piotra Michałowskiego do Jana Lebensteina), maj-lipiec 2000.
Kraków, Pałac Sztuki w Krakowie, Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych, Ecole de Paris. Artyści żydowscy z Polski w kolekcji Wojciecha Fibaka, lipiec-sierpień 1998.
Poznań, Muzeum Narodowe w Poznaniu, Malarstwo polskie w kolekcji Ewy i Wojciecha Fibaków, 22 sierpnia – 25 października 1992.
Warszawa, Muzeum Narodowe w Warszawie, Malarstwo polskie w kolekcji Ewy i Wojciecha Fibaków, 23 maja – 9 sierpnia 1992.

École de Paris. Artyści żydowscy z Polski w kolekcji Wojciecha Fibaka [katalog wystawy], wyd. Muzeum Okręgowe w Lesznie, Leszno 2000, s. 35.
Grabski J.(red), École de Paris. Artyści żydowscy z Polski w kolekcji Wojciecha Fibaka [katalog wystawy], wyd. Pałac Sztuki w Krakowie, Kraków 1998, poz. 8, s.38.
Malarstwo polskie w kolekcji Ewy i Wojciecha Fibaków, wyd. Oficyna Wydawnicza, Warszawa 1992, s. 81.

Dla Gottlieba model jest zawsze zagadką psychologiczną, która przejawia się zewnętrznie, w pewnej zdecydowanej, sobie tylko właściwej formie.

(Basler A., Nowe dążenia w sztuce polskiej. II, „Literatura i Sztuka” 1912, nr 12 [dod. do nr. 184 „Nowej Gazety”], s. 2)

Wczesna twórczość Leopolda Gottlieba to przede wszystkim ekspresyjne męskie portrety o mocnych wyrazistych rysach i głębokich barwach. Pozostający pod silnym wpływem młodopolskiej stylistyki Gottlieb operował subtelnie modulowaną plamą barwną obwiedzioną miękkim, płynnym konturem. Portretowane osoby, pogrążone w zadumie, obezwładnione dekadencką niemocą, umieszczał w płytkiej, zawężonej przestrzeni obrazowej na neutralnym tle. Ich wąskie, smukłe dłonie o nerwowym rysunku odznaczają się szczególnym wyrazem. Znamienna dla tych wizerunków jest melancholijna aura i pogłębiona charakterystyka psychologiczna modeli. Krytyka artystyczna tak oceniała twórczość artysty: „Jest on mistrzem w wydobywaniu charakterystycznego wyrazu w obliczu i rękach człowieka. W razie, jeżeli dostrzeże jakiś szczegół istotny, jakieś piękno skrytych bólów, lub cierpień duszy, podkreśla te szczegóły, wydobywa je na jak z niebywałą śmiałością, nie wahając się nawet dochodzić do tego punktu w charakteryzacji, gdzie rozpoczyna się karykatura” (Zbierzchowski H., Z pracowni artystów polskich w Paryżu, w: „Tygodnik Ilustrowany” 1910, nr 35).

Leopold Gottlieb był artystą związanym z kręgiem École de Paris. Polski malarz o żydowskich korzeniach z powodzeniem łączył w swojej twórczości tradycje judaistyczne i chrześcijańskie mając znaczący wpływ na kształt paryskiego środowiska artystycznego początku XX wieku Gottlieb urodził się w Drohobyczu w Galicji jako syn właściciela rafinerii nafty. Podążając śladem starszych braci, zwłaszcza Maurycego, podjął studia artystyczne w Krakowie, m.in. u Jacka Malczewskiego a następnie u Teodora Axentowicza. Początkowy etap twórczości artysty wiązał się z fascynacją realizmem i symbolizmem wyniesionymi z pracowni krakowskich mistrzów. Nie brak w nich jednak od początku charakterystycznej dla Gottlieba ekspresji wyrażającej się groteskowym przerysowaniem i deformacjami postaci. W pierwszych latach XX wieku młody artysta studiował kolejno w Monachium i Paryżu. Pozostawał w ścisłym kontakcie ze środowiskiem artystycznym Krakowa gdzie w 1905 roku zawiązał Grupę Pięciu skupiającą artystów – symbolistów. Od 1929 roku należał do grupy Rytm. Przez cały okres swojej twórczości brał udział w licznych wystawach, m.in. w paryskich Salonach. Pod koniec życia malarstwo Gottlieba charakteryzowało się jasną cieplejszą tonacją. Postaci malowane były na neutralnym tle, artysta chętnie posługiwał się perłowym odcieniem pastelowych barw przez co sylwetki oddawanych postaci wydawały się niczym zjawy.