Biblioteka gromadzi bogactwa wieków i pokoleń, mogą z nich czerpać bez miary nieprzeliczone
tłumy, a nigdy nam nie poskąpi ani mądrości, ani światła. – Jan Wiktor
Biblioteka pachnie starymi książkami, tysiącem skórzanych drzwi do innych światów. Słyszę ciszę niczym umysł Boga.
(Whitcomb L., Światła pochylenie, wyd. Initium, 2010)
Ludwing von Hagn urodził się 23 listopada 1819 w Monachium w dobrze prosperującej rodzinie. Jego ojciec był biznesmanem, a jego starsza siostra w przyszłości została znaną aktorką. Rodzina pragnęła dla niego jak najlepszego startu w dorosłość, więc posłali go do lokalnej szkoły kadetów. Zwrot w życiu młodego człowieka nastąpił, gdy miał dwadzieścia jeden lat – wybrał się wówczas z siostrą do Berlina. Po powrocie postanowił kształcić się w kierunku sztuki. Opuścił szkołę wybraną przez rodzinę na rzecz nauki na Akademii Sztuk Pięknych u malarza historii Clemensa von Zimmermanna i pejzażysty Alberta Zimmermanna. Naukę kontynuował w Antwerpii, gdzie jego nauczycielami byli Gustave Wappers i Eugène-François de Block.
Ludwig von Hagn przywiązywał dużą rolę do swojego wykształcenia. Chciał poznać dogłębnie tajniki sztuki i niczego nie robić bez wcześniejszego zbadania. Z tego powodu powrócił do Berlina, gdzie podjął studia architektoniczne. Wizyty w Sanssouci zaczęły nadawać jego obrazom rokokowy charakter. Trzy lata później, w 1853 roku przebywał w Paryżu, poznając tamtejszy świat artystów i ich podejście do sztuki. Kiedy już zwiedził wszystkie europejskie miasta, które dawały mu możliwość rozwinięcia swoich umiejętności artystycznych, postanowił wrócić do Monachium. Miał wtedy trzydzieści sześć lat i olbrzymie doświadczenie malarskie. Szybko stworzył krąg podobnie myślących do niego artystów i został niezależnym malarzem. Jednak nie potrafił zatrzymać swojej podróżniczej pasji i ambicji, które pchały go do podejmowania kolejnych studiów. W latach 1863-1865 znów wyruszył ku odkrywaniu sekretów malarstwa. Tym razem obrał za swój kierunek piękną Italię. Po tym doświadczeniu odszedł od stylistyki rokoka, otwierając się na nowe nurty. Jego twórczość obejmuje tematykę historyczno-rodzajową, od przedstawień antycznych, poprzez sceny XVII-wieczne i rokokowe. Krytycy chwalili jego harmonię kolorów oraz talent w kreowaniu poezji nastroju.
