Poznań, kolekcja prywatna
Polswiss Art, aukcja 23.05.2017, poz. 12
Desa Unicum, aukcja 20.10.2009, poz. 7

Poradnik polskiego kolekcjonera, [praca zbiorowa], wyd. Kluszczyński, Kraków [s.a.], s. 51 [jako Czaty].

W pracowni Brandta mieliśmy też niespodziewaną przyjemność poznać się z pracami p. Władysława Szernera. Są to sceny rodzajowe, pełne prawdy i wdzięku; nasze targowice, karczemki, popasy, pochwycone szczęśliwie z natury, które by każdy salon i zbiorek mile przyozdobiły. Takimi właśnie holenderscy malarze zarobiliby sobie na sławę.

(cyt. za: Stępień H., Liczbińska M., Artyści polscy w środowisku monachijskim w latach 1828-1914, Wyd. Instytut Sztuki PAN, Warszawa 1994)

Władysław Szerner urodzony w 1836 roku w Warszawie, był synem naczelnika sekcji administracyjno – rachunkowej w Wydziale Górnictwa Królestwa Polskiego. Ukończył Instytut Szlachecki w Warszawie, po czym do roku 1862 studiował malarstwo w Szkole Sztuk Pięknych, pod kierunkiem m.in. Rafała Hadziewicza. Wówczas zaprzyjaźnił się z młodszym od siebie Józefem Brandtem. Należał do grona młodzieży, która w czasie powstania styczniowego pochwyciła za oręż w obronie Ojczyzny. Podczas pobytu w Ołomuńcu wykonał rysunek „Wnętrze kazamaty z politycznymi więźniami w Ołomuńcu”, opublikowany w 1864 roku. w jednym z wiosennych numerów paryskiego czasopisma „L’Illustration”. 23 maja 1865 roku. zapisał się do Akademii Sztuk Pięknych w Monachium. Był uczniem malarzy historycznych: Georga Hiltenspergera, Alexandra Wagnera, Wilhelma Dietza, Hermana Anschütza i Alexandra Strähubera. Po skończeniu powstania osiadł w Monachium i tu przez kilka lat pracował nad portretami wykonanymi kredką lub rysunkami wykorzystywanymi przez różne pisma. W początkowy etapie rzadko malował obrazy olejne. Józef Brandt nie mając czasu na przyjęcie zlecenia do czasopisma i znając biegłość rysunkową oraz pracowitość Władysława Szernera powierzał mu pracę. To właśnie dzięki jego rekomendacji Szerner w 1865 roku rozpoczął współpracę jako rysownik z warszawskim tygodnikiem Kłosy, gdzie zamieszczał scenki rodzajowe m.in. „Przed kościołem dominikanów w Krakowie” (1872 nr 72), „Swaty w Krakowskiem” (1872 nr 180), „Przy kramach w Sukiennicach” (1874 nr 121) oraz widok przedstawiający wnętrze pracowni monachijskiego malarza Wilhelma Kaulbacha (1874 nr 229). Szerner utrzymywał kontakty z monachijską kolonią malarzy polskich, m. in. Alfredem Wierusz-Kowalskim, Antonim Kozakiewiczem oraz Władysławem Czachórskim, który wykonał portret jego siedmioletniego syna („Portret Włodka Szernera”, 1789). Tam też wykrystalizował się warsztat artystyczny Szernera. Władysław tworzył sceny rodzajowe z udziałem Lisowczyków i husarii oraz podkrakowskich chłopów. Jego nastrojowe obrazy, odznaczały się przemyślaną tematyką i najwyższą jakością wykonania artystycznego. Były chętnie kupowane zarówno w Polsce, jak i w Niemczech. Obrazy Władysława Szernera eksponowane były na wystawie w warszawskim i krakowskim TZSP na początku lat 70. XIX w., m.in. „Święty Franciszek” (1870), „Gęsiarka” (1872), „Powrót z jarmarku” (1873), „Dziewczyna z dwojaczkami” (1874), „Przed karczmą w dzień jarmarczny” (1875).

„W pracowni Brandta mieliśmy też niespodziewaną przyjemność poznać się z pracami p. Władysława Szernera. Są to sceny rodzajowe, pełne prawdy i wdzięku; nasze targowice, karczemki, popasy, pochwycone szczęśliwie z natury, które by każdy salon i zbiorek mile przyozdobiły. Takimi właśnie holenderscy malarze zarobiliby sobie na sławę”.
(cyt. za: Stępień H., Liczbińska M., Artyści polscy w środowisku monachijskim w latach 1828-1914, Wyd. Instytut Sztuki PAN, Warszawa 1994)

Władysław Szerner urodzony w 1836 roku w Warszawie, był synem naczelnika sekcji administracyjno-rachunkowej na Wydziale Górnictwa Królestwa Polskiego. Ukończył Instytut Szlachecki w Warszawie, po czym do roku 1862 studiował malarstwo w Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem m.in. Rafała Hadziewicza. Wówczas zaprzyjaźnił się z młodszym od siebie Józefem Brandtem. Należał do grona młodzieży, która w czasie powstania styczniowego chwyciła za oręż w obronie Ojczyzny.

W 1865 roku wyjechał do Monachium. Zapisał się na tamtejszą akademię i szlifował talent pod okiem m.in. Georga Hiltenspergera, Alexandra Wagnera oraz Hermana Anschütza. Początkowo tworzył przede wszystkim rysunki, rzadko sięgając po farby olejne. Wykonywał zlecenia dla różnych czasopism, gdzie polecił go Brandt, znając jego pracowitość i biegłość rysunkową. To właśnie dzięki rekomendacji przyjaciela malarz w 1865 roku rozpoczął współpracę z warszawskim tygodnikiem „Kłosy”, dla którego stworzył serię scenek rodzajowych („Przed kościołem dominikanów w Krakowie” 1872, „Swaty w Krakowskiem” 1872, „Przy kramach w Sukiennicac”” 1874), a także widok przedstawiający wnętrze pracowni monachijskiego malarza Wilhelma Kaulbacha (1874).

Szerner utrzymywał kontakty z monachijską kolonią malarzy polskich, m.in. Alfredem Wieruszem-Kowalskim, Antonim Kozakiewiczem oraz Władysławem Czachórskim – który wykonał portret jego siedmioletniego syna („Portret Włodka Szernera”, 1789). Tam też wykrystalizował się jego warsztat artystyczny. Zainteresowania twórcze Szernera obejmowały sceny rodzajowe z udziałem Lisowczyków i husarii oraz przedstawienia podkrakowskich chłopów. Nastrojowe obrazy odznaczały się przemyślaną tematyką i wysoką precyzją warsztatową, znajdując uznanie wśród klientów nie tylko w Polsce, ale również w Niemczech.