Wbrew temu co się sądzi o kompletnym przestawieniu się Fangora na inny malarski tor, on sam twierdzi z naciskiem, że »impresjonizm telewizyjny«, do czego doszedł na początku lat osiemdziesiątych, płynący z fascynacji uniwersum elektroniki, jest kontynuacją jego dotychczasowych zainteresowań światłem i kolorem.
(Bojko Sz., Wojciech Fangor, „Odra” nr 11, 1984, s. 91, [za:] B. Kowalska, Fangor. Malarz przestrzeni, Warszawa 2001, s. 182)
Od połowy lat 70. Wojciech Fangor powrócił do malarstwa figuratywnego. Abstrakcja ustąpiła miejsca przedstawieniowości, rolę pierwszoplanową zaczęła odgrywać przestrzeń międzyludzka, bardziej osobista. Powstawały wówczas studia przestrzenne wnętrz, prace typu „obraz w obrazie”. Z tego okresu pochodzą charakterystyczne obrazy telewizyjne (1977-1984), wielkoformatowe wizerunki ludzkich postaci ze szczególnym uwzględnieniem twarzy, a także kolaże będące świadectwem fascynacji artysty amerykańską kulturą masową tamtego czasu. Pod koniec lat 70. zainteresowanie Fangora powróciło do tematyki światła, przestrzeni i czasu. Artysta wykonywał zdjęcia ekranu telewizyjnego, które służyły mu następnie przy malowaniu obrazów. W pracach telewizyjnych odtwarzał ujęcia z ekranu telewizora w postaci masy niezróżnicowanego koloru, uzyskując efekt podobny do plakatu. Stworzony obraz przełamywał następnie siatką kropek-pikseli, stwarzając w ten sposób pointylistyczną, rozedrganą fakturę. Artysta w rozmowie przeprowadzonej ze Stefanem Szydłowskim dla Atlasu Sztuki (2009) tak mówił o obrazach telewizyjnych: „W latach 1980-90 w obrazach, których tematem było spięcie pomiędzy informacją kulturową a działaniem wizualnym ekranu telewizyjnego, stosowałem przenikanie się fotograficznego obrazu dokumentu z zakłóceniami wizualnymi wynikającymi z technologii elektroniczno-optycznej”. Dzieła telewizyjne były dalszym ciągiem optycznych poszukiwań Fangora, czynionych już jednak na innym niż abstrakcja polu. Z jednej strony artysta przybliżał się do rzeczywistości, z drugiej zaś, poprzez swoje zainteresowania, trwał przy kwestiach percepcji. Rewidował własne dotychczasowe doświadczenia poszerzając je o nowe, których inspiracją była otaczająca go rzeczywistość mediów telewizyjnych, krzykliwych reklam i kolorowych magazynów. Wszystkie właściwości wyświetlanego w odbiorniku obrazu – zwłaszcza jego niedoskonałości, które powodowały zmieniające się wrażenia optyczne – były dla Fangora bardzo inspirujące.
Obrazy telewizyjne zajmują w twórczości artysty miejsce szczególne, wyznaczając istotny etap przesunięcia od zagadnień czasoprzestrzeni – jako niezwykle wyrazistej metafory – w kierunku obszarów, w których zaczęły pojawiać się zagadnienia kulturowe.