Władysław Skoczylas urodził się w 1883 r. w Wieliczce. Początkowo pobierał on nauki dotyczące rzeźbiarstwa na wiedeńskiej uczelni, a następnie, w latach 1904-1906 kształcił się w zakresie malarstwa w Krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, pod kierunkiem Axentowicza i Wyczółkowskiego. W 1918 roku Władysław Skoczylas przeniósł się do Warszawy, gdzie wykładał sztukę rysunku na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Twórczość Skoczylasa była niemal całkowicie zdominowana przez malarstwo pejzażowe oraz obrazy i drzeworyty o tematyce folklorystycznej, religijnej i mitologicznej. Przez alergię musiał zrezygnować z malarstwa olejnego oraz pracy w glinie, skupił się wtedy na akwaforcie. Od 1913 roku Skoczylas zainteresował się tworzeniem drzeworytów, w późniejszych latach stał się jednym z głównych twórców drzeworytu w polskiej sztuce. Po 1920 roku Skoczylas skupił się na malowaniu barwnych akwareli, w których pojawia się nie tylko rodzimy krajobraz ale również np. włoskiej Toskanii.
