Józef Pankiewicz w 1884 roku rozpoczął naukę w warszawskiej Klasie Rysunkowej pod kierunkiem Wojciech Gersona. W tym czasie zaprzyjaźnił się z Władysławem Podkowińskim, z którym wyjechał rok później na dalsze studia do Petersburga. W 1886 roku powrócił do Warszawy, gdzie otworzył swoją pierwszą pracownię. Pierwsze obrazy z tego okresu noszą silne wpływy malarstwa Aleksandra Gierymskiego, z którym Pankiewicz utrzymywał żywe kontakty. Nie bez znaczenia były też relacje z pozostałymi wielkimi twórcami pedagogami – Janem Stanisławskim, Leonem Wyczółkowskim i Stanisławem Witkiewiczem. W 1889 roku Pankiewicz wspólnie z Podkowińskim odbył pierwszą podróż do Paryża. Po powrocie skupił się na pracy – malował dużo, zwłaszcza portrety, a jego obrazy były chętnie kupowane. Wraz z poprawą sytuacji materialnej, Pankiewicz podejmował kolejne podróże. W okresie między 1894 a 1906 rokiem jego celem stały się Wiedeń, Włochy, Holandia, Anglia i Belgia oraz Francja. W roku 1906 osiadł w Krakowie, gdzie podjął pracę jako wykładowca na Akademii Sztuk Pięknych. W latach 1910-1912 uczył w prywatnej Szkole Sztuk Pięknych dla Kobiet Marii Niedzielskiej. Wakacje spędzał wraz z żoną we Francji, gdzie zaprzyjaźnił się z Pierrem Bonnardem i Paulem Signakiem. Wybuch I wojny światowej zastał Pankiewiczów w Pirenejach. Do 1919 roku przebywali w Barcelonie i Madrycie, by następnie osiąść w Paryżu. W 1923 roku powrócił do Krakowa, by ponownie objąć funkcję profesora na tamtejszej ASP. Był również pomysłodawcą i kierownikiem utworzonego w maju 1925 roku Oddziału Paryskiego ASP. Po wybuchu II wojny światowej wyjechał z Paryża z zamiarem osiedlenia się w prowansalskim miasteczku La Ciotat, znanym mu z wcześniejszych podróży. Zmarł w Marsylii w 1940 roku. Józef Pankiewicz wielokrotnie wystawiał w kraju, m.in. w TZSP, Salonie Aleksandra Krywulta, Salonie Czesława Garlińskiego i Abe Gutnajera, w Krakowie w TPSP. Ponadto we Lwowie, Lublinie i Wilnie oraz innych ośrodkach. W Paryżu jego prace można było oglądać na corocznym Salonie Jesiennym, Salonie Niezależnych oraz w licznych galeriach. Pankiewicz był laureatem medali na Wystawach Powszechnych (1889, 1900), m.in. w Paryżu, Berlinie, Wiedniu i Rzymie. Jego prace pokazywane były nie tylko w Europie. Pankiewicz znany był publiczności w Japonii i Stanach Zjednoczonych. W polskiej sztuce Pankiewicz zapisał się jako jedna z najbardziej znaczących postaci. Jego działalności twórcza i pedagogiczna miała wpływ na pokolenia najważniejszych twórców. Jako pierwszy polski impresjonista, Pankiewicz zasłynął kompozycjami tworzonymi zgodnie z duchem tego kierunku, skupiając się na problematyce koloru i faktury. Odszedłszy od impresjonizmu, malował pełne swobody i rozmachu pejzaże i martwe natury. Na początku lat 90. stworzył serię prac nawiązujących do symbolizmu spod znaku malarstwa monachijskiego i będących świadkiem wpływu Aleksandra Gierymskiego. W drugiej połowie lat 90. malował przede wszystkim cieszące się dużym uznaniem portrety. W tym samym czasie zajął się również twórczością graficzną, dla której inspiracji dostarczały mu liczne podróże, m.in. do Włoch. Począwszy od 1906 roku wakacyjne pobyty we Francji i kontakt z postimpresjonistami, fowistami i kubistami zainicjowały nowy rozdział w jego twórczości, który trwał do lat 20. Zwrócił się wówczas do sztuki klasycznej. Pozostając pod wielkim wpływem koloru, coraz większą wagę przykładał do waloru i kompozycji, osiągając mistrzostwo w jakości materii malarskiej.
