Obraz powstały w kręgu toskańskich Macchiaioli w późnych latach 60. lub 70. Na takie pochodzenie wskazuje panoramiczny format pejzażu, sugestywne oddanie atmosfery słonecznego przedpołudnia, umiejętne wydobycie luministycznych efektów – świateł i cieni kładących się na murach renesansowej fortecy, trafne zakomponowanie widocznej w lotu ptaka zabudowy miasteczka. Cienką fakturę urozmaicają tu lekkie impasty wydobywające słoneczne refleksy. W twórczości grupy włoskich malarzy, którzy sprzeciwili się obowiązującym we florenckiej Accademia di Belle Arti kanonom obrazowania, przejawił się wpływ realistycznej sztuki C. Corota i Barbizończyków. Najintensywniejsza działalność grupy przypadała na 1.1853-1867. Artyści przebywali często w Castiglioncello – majątku wspierającego ich finansowo Diego Martelli usytuowanym w toskańskiej miejscowości Maremma. Malowali tam nadmorskie pejzaże (np. Odoardo Borrani, „Morskie wybrzeże w Castigliocello”, ok. 1864-65). Początkowo określali się mianem Effettisti – od francuskiego wyrazu „effet” – chcąc zaakcentować swe dążenie do spontanicznego utrwalania światłocieniowych efektów za pomocą plamek czystego koloru. W 1862 r. florencki krytyk ochrzcił ich mianem Macchiaioli – „robiący plamki”; nazwę tę, użytą początkowo ironicznie, przyjęli i stosowali sami artyści. Ze względu na ich zainteresowanie wzajemnym oddziaływaniem barw i optycznymi relacjami pomiędzy ciepłymi i zimnymi tonami, krytyka l. 70. i 80. określała ich terminem „impresjoniści”. Niemniej, mimo bezpośredniości obserwacji zjawisk natury i rozjaśnionej palety, Macchiaioli nie utożsamili się z doświadczeniami francuskich impresjonistów zachowując w swych obrazach iluzję przestrzenną i substancjalność form, które w obrazach impresjonistów zdematerializowała pointylistyczna technika.