Oferowany obraz wykazuje bliskie pokrewieństwo z ekspresyjnym nurtem drugiej generacji Ecole de Paris. Z wizerunkiem syna malarza połączona jest tu formuła „obrazu w obrazie” – dziecko wskazuje na stojący na sztalugach portret żony artysty – Niny Wohlman. Typowy dla stylistyki Ecole dc Paris jest w omawianym obrazie swobodny dukt pędzla i rozluźniona, miejscami impastowa faktura. Mroczną kolorystykę z przewagą czerni, brązów i zieleni ożywiają akcenty bieli, żółcieni i czerwieni.

J. Malinowski (ekspertyza z 1998) datuje prezentowaną pracę na pierwszą połowę l. 30., porównując jej jakości artystyczne z malarstwem Z. Menkesa, A. Aberdama. L. Weissberga i R. Kanelby.