prof. Władysława Jaworska: Szkicowe traktowanie postaci, koloryt, światło oraz dukt pędzla, charakterystyczne dla obrazów Makowskiego z lat 1917-1919, pozwalają przyjąć rok 1918 jako datę powstania omawianej kompozycji.
Jaworska wiąże ikonograficznie oferowane dzieło ze słynnym obrazem Makowskiego „Szewc” (Rzeźbiarz sabotów) z 1930 r. (MNW), a także z akwarelą „U szewca” z 1932 r. (repr. w: W. Jaworska. „Tadeusz Makowski. Polski malarz w Paryżu”. Wrocław 1976. il. 157).
Obok centralnie ustawionego stołu we wnętrzu wiejskiej izby siedzi na zydlu pochylony nad robotą człowiek. Dwa na pierwszym planie namalowane buciki (jeden biały, drugi czarny), „zaświadczają”, że jest to wnętrze warsztatu szewskiego, a sam szewc jest w trakcie naprawiania buta. W głębi, po prawej stronie, postać kobiety w fartuchu i chustce na głowie, zajęta jest obieraniem ziemniaków. Jej obecność i wykonywana czynność przy gospodarowaniu stwarza atmosferę rodzinnego bytowania. Z lewej strony kompozycji siedzi na podłodze małe dziecko z jasnymi włosami…. wnętrze izby jest ciemne z wyjątkiem tej części, gdzie siedzi dziecko, na które pada snop światła. Wyraźnie malowane smugi promieni słonecznych wpadają przez (domyślne) otwarte drzwi. Ten sposób malowania światła powtarza się często w obrazach i akwarelach Makowskiego. Dzięki takiemu potraktowaniu oświetlenia, kompozycja dzieli się na ciemny. wykończony malarsko obraz oraz jasną, ostro skontrastowaną część szkicową.

Było w nim coś z niewinnego dziecka – jakaś świeżość, niewinność, a jednocześnie to był bardzo wykształcony człowiek.
– Marcel Gromaire

Tadeusz Makowski to jeden z najbardziej rozpoznawalnych polskich malarzy XX wieku. Postawa artystyczna Makowskiego ukształtowała się w początkowym okresie pod wpływem symbolistycznego malarstwa pejzażowego Stanisławskiego, zaś twórczość Mehoff era przekazała mu zrozumienie istoty rysunku jako środka ekspresji i zamiłowanie do dekoracyjnej, secesyjnej stylistyki. Artysta na przełomie 1908 i 1909 r. wyjechał do Paryża, gdzie pozostał do końca życia. Był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich w Paryżu. Brał udział w Salonach: Niezależnych, Tuileries, Jesiennym i De L’Oeuvre Unique. Jego zainteresowania scenografią teatralną przejawiły się w wykonywaniu kukiełek dla krakowskiego kabaretu „Zielony Balonik”. W Paryżu zafascynowała artystę klasycyzująca, symboliczna sztuka Puvis de Chavannes’a. Około 1911 przejął od Le Fauconniera i kubistów zwartą konstrukcję obrazu i geometryzujące traktowanie form; kształt wydobywał jednak światłocieniowym modelunkiem i obrysowywał wyrazistym konturem. Na jego twórczość silnie wpłynęła podróż do Bretanii oraz postimpresjonistyczna sztuka Ślewińskiego. W 1918 pojawił się w obrazach Makowskiego motyw kluczowy dla jego dalszej twórczości – postać dziecka. Artysta malował wówczas liryczne, naiwne w wyrazie wizerunki dzieci w pastelowych, wysmakowanych tonacjach. Około 1920 powstały inspirowane sztuką Pietera Bruegla St. rozległe pejzaże ożywione sztafażem i utrzymane w zmatowiałej kolorystyce z przewagą brązów i zieleni. Rok 1928 stanowił istotną cezurę w twórczości artysty. Skrystalizował się wówczas jego indywidualny styl obrazowania, niepowtarzalny w kontekście sztuki europejskiej. wykształcił wtedy własny, charakterystyczny i łatwo rozpoznawalny styl łączący echa kubizmu, fascynację sztuką ludową i malarstwa artystów naiwnych. W latach 1929 – 30 Makowski tworzył liczne kompozycje olejne, akwarelowe, rysunkowe z przedstawieniami dzieci. Należą one do dojrzałej i artystycznie wysublimowanej fazy twórczości Makowskiego, w której artysta uprościł kształty, sprowadzając je do trójkątów, walców i stożków, liniom nadał moc i wyrazistość. Prócz malarstwa sztalugowego, akwareli i rysunku Makowski uprawiał techniki graficzne – drzeworyt, akwafortę i litografię. Zajmował się ilustrowaniem książek i projektowaniem okładek; ozdobił drzeworytami wydane w 1925 w Paryżu „Pastorałki” Tytusa Czyżewskiego. Pisał ponadto wiersze, opowiadania i teksty z zakresu teorii sztuki.