Obraz „Kwiaciarka” należy do nielicznych zachowanych dzieł artysty powstałych w Krakowie w okresie międzywojennym. W omawianej kompozycji ujawnia się piętno, jakie na dojrzałym malarstwie Winklera odcisnęła sztuka Picassa z lat 20.; bardzo bliską analogię kompozycyjną dla omawianego obrazu stanowi dzieło Picassa „Arlequin musicien” z 1924 r. repr. w monografii pióra F. Cachin i F. Minervino, „Tout l’oeuvre peint de Picasso” (Paris 1977; kat. 982). Postać kwiaciarki – podobnie jak sylweta grającego na gitarze arlekina w dziele Picassa – rozczłonkowana jest na szereg wzajemnie przenikających się płaszczyzn założonych mocnymi barwami i ograniczonych odcinkami łuków. Aluzyjnie potraktowana sylweta kobiety – o rysach pokrewnych śródziemnomorskim heroinom Picassa z okresu klasycznego – wtapia się w zgeometryzowane elementy tła tworząc wielobarwną płaszczyznę obrazu. Walor dekoracyjności podnosi jeszcze bardziej zestawienie rozmaitych deseni – drobnych kwiatów bukietu, kratki koszyka i pasków na rękawach sukni. Zabieg ten wywodzi się z kubistycznych martwych natur zderzających różnorodne faktury rozbitych na elementy przedmiotów.