Prezentowany obraz powstał około 1890 roku, kiedy to artystka po studiach krakowskich podjęła dalsze nauki w Monachium. Jednakże w przeciwieństwie do licznej kolonii artystów polskich skupionych wokół osoby Józefa Brandta, Boznańską interesowały inne zjawiska artystyczne, inspiracje płynące ze sztuki realizmu i impresjonizmu, z malarstwa Leibla, Maneta, Whistlera. W 1889 Boznańska objęła własną pracownię malarską. I właśnie z tym miejscem pracy jest związanych wiele powstałych około 1890 roku obrazów artystki, studiów wnętrza, postaci. Do grupy tej należy również prezentowany obraz – kompozycja niezwykle bogata w walory artystyczne, pokaźnych rozmiarów o intrygującej fabule. Rozegrana na kilku planach obfituje w wielość zagadnień malarskich. Artystka zawarła w niej elementy martwej natury – pięknie malowane kwiaty z połyskującymi w słońcu błękitnymi hiacyntami, ujęła fragment wnętrza pracowni, w której półmroku rozpoznać można rekwizyty malarskie, ukazała dwie grupy postaci i ożywiła je historią i relacją emocjonalną, a także wprowadziła impresjonistyczny motyw pejzażu miejskiego, przepojonego światłem słonecznym przedzierającym się przez mgły i dymy. Każdy z tych elementów mógłby stanowić integralną kompozycję, fascynuje maestrią wykonania. Z obrazu emanuje cisza, spokój, którym podporządkowane są stonowana kolorystyka brązów ożywiona drobnymi akcentami czerwieni, zieleni, błękitu, refleksy świetlne znakomicie modelują postacie, twarze i ręce malarza i damy z pierwszego planu. Zdają się intymnie opowiadać o uczuciu, olśnieniu, które łączy mężczyznę i kobietę. Inne wrażenie rodzi para znajdująca się w głębi atelier – zamknięta w sobie młoda kobieta i pozostający za nią w cieniu mężczyzna. Sytuacja ukazana na obrazie przywodzi silne skojarzenia z życiem Boznańskiej i jej niespełnionej miłości. Oferowany obraz stanowi ukoronowanie okresu monachijskiego w twórczości Olgi Boznańskiej i nosi zapowiedź wątków artystycznych rozwiniętych w czasie jej pobytu w Paryżu. Wybitna ranga malarska obrazu i jej złożone treści czynią „W atelier” dzieło najwyższej rangi muzealnej.

Obrazy moje wspaniale wyglądają, bo są prawdą, są uczciwe, pańskie, nie ma w nich małostkowości, nie ma maniery, nie ma blagi. Są ciche i żywe i jak gdyby je lekka zasłona od patrzących dzieliła. Są w swojej własnej atmosferze.

– Olga Boznańska (fragment z listu do Julii Gadomskiej, 1909)

Olga Boznańska urodziła się w 1865 roku w Krakowie. Jej rodzicami byli Adam Nowina Boznański i Eugenia Mondan, od której przyszła artystka otrzymała swoje pierwsze lekcje rysunku. W 1883 roku zaczęła rozwijać swoje umiejętności pod kierunkiem Kazimierza Pochwalskiego oraz Józefa Siedleckiego. Uczęszczała dodatkowo na Wyższy Kurs dla Kobiet im. A. Branieckiego. Od 1886 roku była studentką Akademii Sztuk Pięknych w Monachium, gdzie pobierała nauki malarstwa u Karla Krichedorfa oraz Wilhelma Dürra. W 1895 roku objęła stanowisko kierownika Szkoły Malarskiej, zastępując tymczasowo Teodora Hummla. W 1898 roku osiadła na stałe w Paryżu.

Była członkinią Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”, Société Nationale des Beaux-Arts i Polskiego Towarzystwa Literacko-Artystycznego w Paryżu, a także International Society of Sculptors, Engravers and Painters w Londynie. Prezentowała swoje prace na wystawach w kraju i za granicą, m.in. w Berlinie, Londynie, Paryżu, Wiedniu, Amsterdamie i Wenecji, jak również w Stanach Zjednoczonych. Została wielokrotnie uhonorowana nagrodami, m.in. złotym medalem na międzynarodowej wystawie w Monachium (1905), Francuską Legią Honorową (1912), Grand Prix na Wystawie Expo w Paryżu (1939) i orderem Polonia Restituta (1938).

Boznańska najlepiej czuła się we własnej pracowni. Wypełnione papierosowym dymem i zasłonięte od bezpośredniego światła wnętrze atelier, pełne sprzętów, tkanin i zasuszonych kwiatów, stanowiło tło dla jej niezliczonych portretów oraz martwych natur. Artystka wstawała późno, ale zaraz po przebudzeniu przystępowała do malowania. Pracowała dopóki pozwalało na to dzienne światło, dzięki któremu mogła wydobyć z obrazów wielobarwne refleksy, błysk oka czy odbicie światła. Styl Boznańskiej zmieniał się na przestrzeni lat. Początkowo przeplatała się w nim aura twórczości Jamesa McNeil Whistlera, następnie doszedł do głosu impresjonistyczny sposób malowania Edouarda Maneta.

Boznańska nazywana jest malarką ciszy. Jej bezpretensjonalny sposób oddawania rzeczywistości opierał się na przekonaniu, że dodatkowe „koloryzowanie” jest zbyteczne i odbiera dziełu wiarygodność. Dojrzałe portrety artystki charakteryzuje pewna swoista duchowość, pogłębiona wąską skalą brązów i szarości. Prócz wyrafinowanej harmonii tonów, wyraźna jest również szkicowość form, mnogość uderzeń pędzla, a także umiejętne wykorzystanie naturalnej kolorystyki tekturowego podłoża. Bogata galeria wizerunków Boznańskiej obfituje zarówno w przedstawienia dorosłych, jak i dzieci. Są oni reprezentacyjnie upozowani lub też siedzą zadumani w odosobnieniu. Artystka malowała również wiele portretów własnych. Jej konsekwentny styl i twórczość przyczyniły się do wyodrębnienia w historii sztuki pierwszej wyraźnej grupy kobiet-malarek.