Alfons Karpiński urodził się w 1875 roku w Rozwadowie koło Tarnobrzegu, jako syn Alfonsa Karpińskiego – sędziego powiatowego oraz Barbary Heleny z Pyszów. W 1885 roku, po przejściu ojca na emeryturę, Karpińscy przenieśli się do Krakowa. Tam, jako 15- latek Alfons Karpiński rozpoczął naukę rysunku w miejscowej szkole rzemieślniczej, u Józefa Boguckiego. W 1891 roku rozpoczął studia w Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Floriana Cynka, Izydora Jabłońskiego, Władysława Łuszczkiewicza i Leona Wyczółkowskiego. Często również uczestniczył w zajęciach plenerowych z Janem Stanisławskim. W 1903 roku kontynuował naukę w monachijskiej pracowni Antona Ažbégo, następnie w latach 1904-1907 przebywał w wiedeńskiej Akademii Sztuk Pięknych u Kazimierza Pochwalskiego. Lata 1905-1907 to czas rozkwitu krakowskiego kabaretu Zielony Balonik w Jamie Michalikowej, którego Karpiński był jednym z założycieli i czynnych twórców. Przygotowywał dekoracje, poruszał kukiełkami w czasie kabaretów, malował obrazy. W 1907 roku Karpiński wyjechał do artystycznej stolicy Europy – Paryża, gdzie kształcił się w paryskiej Académie Willi. Był członkiem krakowskiego Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka” i warszawskiego TZSP. Podczas I wojny światowej służył w armii austriackiej, po tym jak został ranny przydzielono go do kwatery prasowej z zadaniem rysunkowego dokumentowania wojennych zniszczeń – rysunki te były później wystawiane w TPSP w Krakowie i Wiedniu. Po II wojnie światowej wstąpił do grupy „Zachęta” charakteryzującej się tradycjonalistycznym profilem artystycznym. W początkowym okresie swej twórczości Karpiński malował sceny rodzajowe i miejskie pejzaże – głównie widoki Monachium i Paryża. Popularność zdobył dzięki przedstawieniom martwych natur i portretów zwłaszcza kobiet. Karpiński należy do czołowych reprezentantów nurtu dekoracyjnego w polskim malarstwie początków XX wieku, który bazował na zdobyczach XIX-wiecznego realizmu, wiedeńskiej secesji i Młodej Polski. Głównym tematem jego twórczości stały się martwe natury z kwiatami, przede wszystkim ukochanymi przez artystę różami, cechujące się kolorystycznym wysublimowaniem. Z wielką wrażliwością potrafił Karpiński uchwycić piękno a zarazem przemijalność natury, za co był powszechnie uwielbiany a jego kompozycje rozchwytywane. Wyspecjalizował się również w malarstwie portretowym kobiet. Pozy modelek były najczęściej bardzo proste, poddane młodopolskiej stylizacji. W Paryżu najczęściej portretował swoją ulubioną modelkę Jane – jej oraz innym portretowanym, często aktorkom krakowskim nadawał wyraz „kobiety demonicznej”, wielokrotnie malował również portrety żony. Obrazy te, traktowane płaską plamą, o płynnych konturach i stłumionej gamie barwnej oraz rozproszonym światłocieniem cieszyły się dużą popularnością.