Tworząc w duchu nowego klasycyzmu artysta budował swoje kompozycje w sposób wyważony, zamknięty. Forma u Borowskiego jest zwarta i syntetyczna, linia łagodna a zarazem dynamiczna. Większą wagę przywiązywał do rysunku, subtelnego światłocieniowego modelunku niż do kolorystyki. W takiej stylistyce utrzymane są harmonijne sceny osadzone w idyllicznych krajobrazach – doskonałym ich przykładem jest prezentowany obraz Sielanka. Przedstawiona grupa dumających postaci, aura tajemniczości przenikającą tę jednocześnie pogodną w nastroju scenę, bardzo harmonijną w kompozycji i barwie jest charakterystyczna dla wykorzystywanych przez Borowskiego motywów zakochanych biesiadników w rokokowych ogrodach, pasterzy i żeńców czy zbieraczy owoców cieszących się obfitością zbiorów, podróżników zagubionych w opustoszałych miejskich zaułkach i muzykanci wsłuchani w melodię swych instrumentów. Zobrazowane wątki mają często u Borowskiego znaczenie alegoryczne lub nawiązują do mitologicznych treści. Wyczuwalne jest tu piętno jakie na artyście pozostawiła przyjaźń z wielkim malarzem jakim był Eugeniusz Zak – podobna narracja, liryczny nastrój, stylizowane, rytmiczne lekko zgeometryzowane formy znane z licznych idylli Zaka odnajdujemy w malarstwie Borowskiego. 

W latach 1905–1909 studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Józefa Mehoff era. Następnie wyjechał do Paryża, podróżował do Włoch i Szwajcarii. Po powrocie do Warszawy ok. 1920 roku był współzałożycielem i członkiem warszawskiej grupy Rytm, w której propagował estetykę nowego klasycyzmu. W roku 1926 przystąpił do Stowarzyszenia Artystów Grafi ków RYT, zaś od 1932 roku był członkiem Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. Był czołowym artystą polskiej sztuki klasycyzującej lat 20-tych i 30-tych. Estetyka nowego klasycyzmu opierała się na antycznych i renesansowych wzorach komponowania obrazu, na które u Borowskiego nakładały się wpływy sztuki paryskiej: Maurice’a Denisa, André Deraina oraz dekoracyjność płócien Henri Matisse’a. Borowski stosował statyczną, wyważoną, zamkniętą w sobie kompozycję i kubizującą formę. Uproszczone bryły postaci i budowli podporządkowane były kompozycji. Częstym motywem jego prac były sceny zbioru owoców lub odpoczynku w ogrodzie, rodziny i zakochani w okolicznościach przyrody, zadumane postacie muzykantów w pejzażu lub miejskim zaułku. Uczestniczył w wielu wystawach zarówno w Polsce, jak i za granicą, m.in. w weneckim Biennale (1920, 1930, 1932) oraz w wystawach okrężnych organizowanych przez Carnegie Institute w Stanach Zjednoczonych. Indywidualna wystawa Borowskiego odbyła się w 1923 w warszawskim Salonie Sztuki Czesława Garlińskiego. Do najbardziej prestiżowych nagród, jakie otrzymał, należą: złoty medal na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu (1929), wyróżnienie obrazu Łuczniczki na Olimpiadzie w Los Angeles (1932) oraz złoty medal za obraz Młodość na Międzynarodowej Wystawie „Sztuka i Technika” w Paryżu (1937).