Urodzony w 1940 roku w Kielcach Ryszard Waldemar Zamorski należał do twórców nurtu nowej figuracji. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu, w Pracowni Rzeźby Architektonicznej pod okiem m.in. Xawerego Dunikowskiego. Dyplom obronił w 1966 roku w pracowniach prof. Borysa Michałowskiego i prof. Apolinarego Czepelewskiego. W swej sztuce kierował się fantastyką i egzotyką, inspirowało go też życie codzienne. Tworzył głównie w drewnie, które pokrywał kolorową farbą lub łączył z innymi materiałami, takimi jak sznurki, kawałki porcelany, metal czy beton. Wspólnie z małżonką, Anną Malicką-Zamorską, wykonywał też rzeźby ceramiczne. „W latach 60-tych, wprost po studiach zdobył się na przekroczenie stylistycznych ograniczeń polskiej rzeźby. Wniósł do polskiej wizualności zorganizowanej (…) różne poziomy wrażliwości i różne motywy kultury popularnej, lokalnej i europejskiej” – pisał o artyście Zbigniew Makarewicz (Ryszard W. Zamorski [katalog wystawy], Muzeum Narodowe we Wrocławiu, Wrocław 2010). Jego dzieła w swej estetyce odwołują się do pop-artu i arte povera. Artysta był również autorem kilku rzeźb plenerowych. W parku Juliusza Słowackiego we Wrocławiu stoi jego instalacja „Oczekiwanie”, w Wałbrzychu fontanna „Siedząca”, a w Berlinie podziwiać można jego ceramiczne niedźwiadki. Zamorski zrekonstruował również przedwojenną Fontannę Niedźwiadek, umiejscowioną przy ścianie Starego Ratusza we Wrocławiu. Swoje kompozycje wystawiał nie tylko w Polsce, ale też w NRD, Rumunii, Jugosławii, Niemczech, Danii i Szwecji. Jego prace znajdują się dziś w zbiorach Muzeum Narodowego we Wrocławiu, Muzeum Narodowego w Poznaniu oraz Muzeum Sztuki w Łodzi.
