Urodził się w 1877 roku w Warszawie i tam też stawiał swoje pierwsze kroki na drodze artystycznej. Po ukończeniu prywatnego gimnazjum i szkoły rysunkowej, w 1894 roku wyjechał do Krakowa i zapisał się na Akademię Sztuk Pięknych. Studiował pod okiem Teodora Axentowicza. Za swą pilną naukę został wyróżniony srebrnym i złotym medalem oraz otrzymał stypendium Sobańskich na dalsze kształcenie za granicą. Wyjechał do Monachium, a następnie do Paryża. Kolejne osiem lat spędził we Włoszech, zatrzymując się w Rzymie, Florencji i Wenecji. Zajmował się wówczas tworzeniem krajobrazów i opracował artystyczno-informacyjny przewodnik po Rzymie, wydany w 1903 roku nakładem lwowskiej Księgarni Polskiej. „Widziałem u niego kilka nieźle narysowanych szkiców, dobrą kopię z watykańskiej «Pieta» Michała Anioła, Caravaggio i pejzaż…” – recenzował Alfred Wysocki (Wysoki A., Artyści polscy w Rzymie, „Kraj”, 1899). Grajnert nawiązał też znajomości z mieszkającym w Wiecznym Mieście Edwardem Okuniem i namalował jego portret. W 1905 roku powrócił do Warszawy i zatrudnił się jako nauczyciel malarstwa w prywatnej szkole dla kobiet Aureli Conti. W tym czasie wystawiał na Salonie Sztuk Pięknych, a jego prace spotkały się z entuzjazmem krytyki. Następnie przeniósł się do Łodzi, pracując w tamtejszym progimnazjum i pokazując nowe dzieła na ekspozycjach. Jego życie zakończyło się tragicznie w wieku dwudziestu dziewięciu lat – został zastrzelony przez pomyłkę przez płatnych zabójców. Twórczość Grajnerta nie jest jeszcze zbyt dobrze rozpoznana. Malował olejno i akwarelą, tworzył też rysunki i ilustracje do dzieł literatury polskiej, m.in. „Balladyny” Adama Mickiewicza, „Potopu” Henryka Sienkiewicza czy „Legend o Matce Boskiej, Panu Jezusie i Świętych Pańskich”. Przebywając we Włoszech uwieczniał tamtejszą architekturę i śródziemnomorskie pejzaże skąpane w gorącym słońcu („Ruiny bramy” 1901’ „Villa d’Este”, 1902). Zajmował się też malarstwem portretowym i tworzył kompozycje o charakterze symbolicznym („Scena mistyczna”) i sceny mitologiczne („Psyche po stracie Amora”). Jego dwie prace znajdują się w kolekcji Muzeum Narodowego w Warszawie.
