Warszawa, kolekcja prywatna
San Francisco, kolekcja prywatna
Nowy Jork, kolekcja Catherine Schlumberger Jones
własność artysty

Nowy Jork, Sotheby’s, aukcja 14.05.2024, poz. 361.
Houston, The Menil Collection, Three Houston Women, marzec – sierpień 2007.

King-Nero S., Printz N., The Andy Warhol Catalogue Raisonné, Vol. 3: Paintings and Sculptures 1970-1974, The Andy Warhol Foundation, New York 2010, No. 2538, s. 311.

Warhol A., Family Album, w zbiorach George Estman Museum w Rochester, s. 63-64, 72 [por.].

„Powodem, dla którego maluję w ten sposób, jest to, że chcę być maszyną.” – Andy Warhol
Prezentowany portret Katie Jones autorstwa Andy’ego Warhola należy do grupy jego najbardziej ikonicznych prac, stanowiących wizerunki celebrytów i innych wybitnych osobistości tworzone metodą farb akrylowych i sitodruku w nowojorskiej Factory. Katie, a właściwie Catherine Claire Schlumberger Jones, była fotografką, mecenaską i kolekcjonerką sztuki – ale przede wszystkim należała do bliskiego kręgu przyjaciół i znajomych Warhola. Pochodziła z bogatej, arystokratycznej rodziny o francuskich korzeniach, a jej ojciec, Pierre Schlumberger, posiadał jedną z największych na świecie firm świadczących usługi w zakresie pól naftowych. Katie, wraz z czwórką rodzeństwa, wzrastała w domu pełnym dobrobytu, otoczona malarskimi dziełami Pierre’a Bonnarda, Henriego Matisse’a czy Pieta Mondriana. Może właśnie dlatego zdecydowała się na studia artystyczne na Corcoran School of Art, gdzie w 1982 roku zdobyła nagrodę za osiągnięcia w dziedzinie fotografii. Była współzałożycielką galerii sztuki Jones Fitzpatrick, urządzała wystawy i wspierała lokalnych i międzynarodowych artystów. Po śmierci matki, gdy Katie miała siedemnaście lat, jej ojciec ożenił się po raz drugi, z portugalską pięknością Marią da Conceição Diniz, znaną jako São. Pierre i São stali się jedną z najbardziej wpływowych par amerykańskiej oraz francuskiej socjety. Ich wspólne zainteresowania zaowocowały stworzeniem wybitnej kolekcji sztuki współczesnej, w zakres której wchodziły prace m.in. Marka Rothko, Roberta Rauschenberga, Ada Reinhardta i oczywiście Andy’ego Warhola. Państwo Schlumberger nie tylko pomagali młodym artystom, lecz równie często zawiązywali z nimi bliskie relacje, zapraszając ich na bale i włączając do swojego kręgu towarzyskiego. W ten sposób Katie naturalnie zaczęła obracać się w środowisku artystycznej bohemy XX wieku. W styczniu 1972 roku musiała ona już dobrze znać Warhola, gdyż z tego czasu pochodzą jej zdjęcia wykonane przez artystę Polaroidem, zachowane w jego albumie pt. „Family Album”, dziś znajdującym się w zbiorach George Eastman Museum w Rochester, w Stanach Zjednoczonych. Odbitki ukazują uśmiechniętą Katie we wzorzystej bluzce, wygodnie siedzącą na poduszce w kwiatowy deseń, pod oknem zasłoniętym równie kwiecistą zasłoną. Niestety, o tym przyjacielskim spotkaniu mecenaski sztuki i artysty nic więcej nie wiadomo. Jeszcze tego samego roku w grudniu, Warhol ponownie uwiecznił Katie Polaroidem, tym razem ukazując ją w popiersiu, na tle białej ściany. Co ciekawe, dziewczyna miała na sobie tę samą wzorzystą bluzkę, co na fotografiach ze stycznia. Wszystko wskazuje na to, że tym razem była to jednak przemyślana sesja zdjęciowa, której efektem stał się m.in. oferowany portret – jeden z kilku wizerunków Katie, jakie Warhol wówczas wykonał.
Praca powstała w typowej dla artysty technice akrylu i sitodruku. Aby skonstruować szablon do odbitki, trzeba było wpierw przenieść na niego wybrane zdjęcie w procesie fotochemicznym. Po zamontowaniu szablonu na sito można było zacząć przeciskać przez nie farbę, tworząc obraz. Zanim jednak Warhol odbił wizerunek Katie, przygotował wpierw malarskie podłoże. Zdecydował się na soczystą fuksję w ramach tła, powieki i usta dziewczyny wyróżnił błękitem i czerwienią, zamaszystymi pociągnięciami pędzla oddał jej wzorzystą bluzkę. Dopiero na tak wyszykowanym płótnie odbił czarne kontury przyjaciółki, jak patrzy pogodnie w górę, jakby zamyślona. Uwiecznił ją na zawsze i zachował dla pop-kultury. Portret ten jest jednak również pamiątką jej owocnej relacji z Warholem, świadectwem wzajemnej korelacji świata artystycznego mecenatu i sztuki a niezwykle malarski sposób wykonania pracy, swoisty dla najbardziej spektakularnych prac Warhola jak chociażby wizerunki Marilyn Monroe czy Elizabeth Taylor pozwala zaliczyć tę pracę do najbardziej cennych dzieł artysty.

Kupowanie jest o wiele bardziej amerykańskie niż myślenie, a ja jestem tak bardzo amerykański, jak to tylko możliwe. – Andy Warhol (Bolton L., Artists in their Time: Andy Warhol [tłum. P. Skrzypczak], Franklin Watts, New York – Toronto – London 2002, s. 12) Andy’ego Warhola chyba nikomu przedstawiać nie trzeba: król pop-artu, jeden z najważniejszych twórców XX wieku, autor ikonicznego portretu Marilyn Monroe i wielu innych. Jak jednak młody chłopak z trądzikiem, o łemkowskich korzeniach, pochodzący z biednej, robotniczej rodziny słowackich imigrantów stał się tak niezwykle wpływowym artystą i jedną z najjaśniejszych gwiazd amerykańskiej bohemy? Urodził się w 1928 roku w Pensylwanii jako Andrew Warhola. Już jako dziecko silnie interesował się blichtrem świata Hollywood i show-biznesu. Chodził do kina na najnowsze produkcje, kolekcjonował wycinki z gazet, zdjęcia i autografy celebrytów. Był też utalentowany plastycznie, lubił rysować i nie bał się ciężkiej pracy. Po liceum zaczął studia z zakresu projektowania graficznego na Carnegie Institute of Technology w Pittsburgu. Myślał, że zostanie nauczycielem plastyki, ale po uzyskaniu dyplomu w 1949 roku kolega namówił go by spróbował życia w magicznym Nowym Jorku. Zdeterminowany, szukał tam pracy chodząc po różnych wydawnictwach popularnych magazynów i próbował zainteresować kogoś swoimi rysunkami. Pierwszym zleceniem jakie otrzymał były ilustracje do artykułu „Success Is a Job in New York” w czasopiśmie „Glamour”. Po nim pojawiły się kolejne. Wkrótce Warhol stał się odnoszącym sukcesy artystą komercyjnym. Tworzył reklamy dla pism kobiecych takich jak „Harper’s Bazaar”, „Ladies Home Journal” czy „Vogue”, projektował wystawy sklepowe domów towarowych, obwoluty książek i płyt winylowych. „Wielu ludzi z branży zaczęło zauważać prace Andy’ego. Wszystkie jego rysunki – szamponów, biustonoszy, biżuterii, szminek czy perfum – cechowała oryginalna estetyka, która sprawiała, że wpadały w oko. (…) Andy tak subtelnie żartował z produktu, że klient poczuł się inteligentny” – wspominał Calvin Tomkins (cyt. za: Bockris V., Andy Warhol. Życie i śmierć, wyd. W.A.B., Warszawa 2005, s. 120). Wszyscy go lubili, mimo że był małomówny, nieśmiały jak dziecko i zamknięty w sobie. Wyróżniał się z tłumu, choć miał ogromne kompleksy ze względu na trądzik i łysinę, którą zakrywał nonszalancką peruką. „Zdecydowałem się na siwe włosy, żeby nikt się nie domyślił, ile mam lat, i żebym nigdy nie wyglądał na lata, które mi przypisywano” – tłumaczył artysta (cyt. za: Bockris V., dz. cyt., s. 128). Pod koniec lat 50. Andy zrozumiał, że nie może dłużej pozostawać w kręgu sztuki użytkowej – że pragnie rangi prawdziwego artysty. Wystawiał swoje prace w zaprzyjaźnionych galeriach i poszukiwał nowych form ekspresji, poza sferą ilustracji reklamowych. Odkrył dla siebie powoli rodzący się pop-art, który idealnie rozwijał jego dotychczasowe doświadczenia w świecie masowej konsumpcji. Od 1960 roku zaczął malować na płótnach trywialne przedmioty codziennego użytku: puszkę Coca-Coli, puszkę zupy pomidorowej Campbella, banknoty dolarowe itd. Przedstawiał je pojedynczo oraz w rzędach – po dwa i po sto. Aby rozwiązać problem powtarzalności obiektu, wynalazł technikę sitodruku, która pozwalała na drukowanie wielu kopii każdego dzieła i dawała bardzo kolorowe odbitki. To zmieniło całkowicie jego karierę. Chwilę później, w 1962 roku, Marilyn Monroe popełniła samobójstwo, a Warhol na wieść o tym stworzył jej ikoniczny, zwielokrotniony portret, który na zawsze przeszedł do historii. Potem pojawił się Elvis Presley z rewolwerem wzięty z kadru filmowego, kolorowa Mona Lisa, a także kadry przedstawiające brutalną stronę rzeczywistości – wypadki samochodowe, zamieszki na tle rasowym, samobójstwa, pogrzeby – surowe i mocne, oddające charakter amerykańskich mediów. Jego talent graficzny i malarski, jak również tematyka prac i ich aktualność trafiały w samo sedno. Andy Warhol, produkt XX wieku, odpowiedział na wszechobecną dostępność obrazów w środkach masowego przekazu, widzianych w magazynach, komiksach, gazetach, telewizji i filmach. Następnie te same media masowe odzwierciedliły jego własną sławę.