Aukcje
Wystawy
Obrazy galerii
Zaproponuj obiekt
KUP SPRZEDAJ Usługi
Inspiracje
O nas
Kontakt
pl
pl
en
pln
pln
eur
usd
chf
31.

Ludomir Ślendziński
(1889-1980)

Nad jeziorem, 1934

olej, deska / 98 x 71 cm

sygn. i opisany p.d.: MALOWAŁ LUDOMIR Z WILNA/SLENDZIŃSKI. MCMXXXIV, na odwrociu nalepka wystawowa z Carnegie Institute w Pittsburghu, nalepka z urzędu celnego w Krakowie (przed 1939 r.) oraz nalepka z Sotheby's w Nowym Jorku

Cena wywoławcza:
550 000 
Estymacja:
700 000 - 900 000 
Cena wylicytowana:
750 000 
31.

Ludomir Ślendziński
(1889-1980)

olej, deska / 98 x 71 cm

sygn. i opisany p.d.: MALOWAŁ LUDOMIR Z WILNA/SLENDZIŃSKI. MCMXXXIV, na odwrociu nalepka wystawowa z Carnegie Institute w Pittsburghu, nalepka z urzędu celnego w Krakowie (przed 1939 r.) oraz nalepka z Sotheby's w Nowym Jorku

Podatki i opłaty

  • Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna.
    Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
  • Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite" według progów zawartych w regulaminie aukcji. Do 50 tys. euro stawka opłaty wynosi 5%.

Warszawa, kolekcja prywatna
Agra-Art, aukcja 11.12.1994, poz. 1238
Polska, kolekcja prywatna
Nowy Jork, Sotheby’s, aukcja [b.d.], poz. 308
Stany Zjednoczone, kolekcja prywatna (od 1938)
własność artysty

Gdańsk, Muzeum Narodowe w Gdańsku, Oddział Zielona Brama, Piękno nagości. Akt w sztuce polskiej, 16 maja – 16 sierpnia 2009.
Pittsburgh, Carnegie Institute, International Exhibition of Paintings, 13 października – 4 grudnia 1938.
Warszawa, Instytut Propagandy Sztuki, Wystawa Zdzisława Czermańskiego. Artystów wileńskich Ludomira Śledzińskiego Jerzego Hoppena Bronisława Jamontta Kazimierza Kwiatkowskiego Stanisława Horno-Popławskiego, październik – listopad 1937.
XIV wystawa obrazów i rzeźb Wileńskiego Towarzystwa Artystów Plastyków, styczeń 1935.

Z XIV Wystawy Wil. T-wa Art. Plastyków, Ludomir Ślendziński, „Słowo”, nr 7, 8.01.1935, s. 3.

Dobrowolska H., Prace Ludomira Sleńdzińskiego, [w:] Lorentz S., Michałowski K. [red.], Rocznik Muzeum Narodowego w Warszawie, t. XVI, Warszawa 1972, nr kat. 120, s. 532.
Wystawa Zdzisława Czermańskiego. Artystów wileńskich Ludomira Śledzińskiego Jerzego Hoppena Bronisława Jamontta Kazimierza Kwiatkowskiego Stanisława Horno-Popławskiego [katalog wystawy], Instytut Propagandy Sztuki, Warszawa 1937, nr kat. 151, s. 17.
Podwójna niespodziana (XIV wystawa obrazów i rzeźb Wileńskiego T-wa Art. Plastyk.), „Kurjer Wileński”, 6.01.1935, s. 3.
Katalog XIV wystawy obrazów i rzeźb Wileńskiego T-wa Artystów Plastyków, Wileńskie Towarzystwo Artystów Plastyków, Wilno, grudzień 1934, nr kat. 94, s. nlb nlb.

Na tej samej ścianie wisi „Nad jeziorem”, zrobione dziwnie miękko, powiedziałbym eksperymentalnie (…). (Podwójna niespodziana (XIV wystawa obrazów i rzeźb Wileńskiego T-wa Art. Plastyk.), „Kurjer Wileński”, 6.01.1935, s. 3) Prezentowana kompozycja Ludomira Ślendzińskiego zatytułowana „Nad jeziorem” ukazuje akt kobiecy na tle wodnego krajobrazu. Siedząca na białym plażowym ręczniku modelka opiera się na różowej draperii, pod swoim prawym łokciem. Wzrokiem ucieka gdzieś w dal, ponad linią obojczyka, na którym delikatnie położyła lewą dłoń. Jej krągłe ciało, o brzoskwiniowym kolorycie charakteryzuje synteza i szlachetna idealizacja. Miękkość precyzyjnie wyrysowanej sylwetki kontrastuje z ostrymi kantami niemal rzeźbiarsko opracowanych fal, chmur, fałd draperii i blond włosów. Zgeometryzowany pejzaż, skąpany w srebrzystej barwie, wydaje się odrealniony. Jest tylko dekoracyjnym tłem, służącym uwydatnieniu piękna i roli modelki. Zakomponowana w ciasnym kadrze – staje się ona monumentalną, dominującą figurą przedstawienia. W klasycznej pozie kobiety i subtelności modelunku jej ciała odszukać można inspiracje Ślendzińskiego zaczerpnięte od mistrzów włoskiego renesansu. Artysta w latach 20. odbył dwie podróże do Rzymu, gdzie utwierdził się w słuszności dialogu z tradycją i podpatrzył atrakcyjne dla siebie wzorce. „(…) podróże włoskie Ludomira, następujące w ich trakcie splecenie motywów sztuki dawnej z inspiracjami, jakich dostarczała mu obserwacja współczesnych poszukiwań, dopełniły w interesujący sposób jego artystyczną formację i zdecydowały o jej ostatecznym kształcie. Twórczość ta bowiem, mimo narodzin w północnym klimacie Petersburga, a później Wilna i Warszawy, potrzebowała dla osiągnięcia dojrzałej sublimacji – artystycznych impulsów i południowego słońca” – zauważa Katarzyna Nowakowska-Sito (Nowakowska-Sito K., Ludomira Sleńdzińskiego podróże do Włoch 1923-1925. Geneza i dojrzewanie klasycyzmu, „Roczniki Humanistycze”, t. LX, z. 4, Lublin 2012, s. 47). W soczewce artysty naga modelka staje się nowoczesnym wydaniem Wenus przy kąpieli. Otaczający jej doskonałą postać umowny, syntetyczny krajobraz, uwydatnia panującą w przedstawieniu atmosferę bajkowości i rozmarzenia. Poddane eksperymentom, klasyczne konwencje tworzą świeże i eleganckie ujęcie, które pobudza wyobraźnię widza. Obraz znany z licznych wzmianek w prasie, był wielokrotnie przez Ślendzińskiego wystawiany, jako jedno z jego najlepszych dzieł. Po międzynarodowym pokazie w Pittsburghu w 1938 roku, został on zakupiony do prywatnej, amerykańskiej kolekcji, w której przebywał co najmniej do lat 70. Na polskim rynku antykwarycznym tak okazałe prace artysty należą do dużej rzadkości.

Postać ludzka, najbardziej trudny dla każdego artysty objekt, jest zawsze u Sleńdzińskiego ośrodkiem zainteresowania i opracowania artystycznego. Sztukę jego należy nazwać antropocentryczną. (Z XIV Wystawy Wil. T-wa Art. Plastyków, Ludomir Ślendziński, „Słowo”, nr 7, 8.01.1935, s. 3) Ludomir Ślendziński był przedstawicielem tzw. „szkoły wileńskiej” i jednym z głównych reprezentantów klasycyzmu w międzywojennej sztuce polskiej. Urodził się w Wilnie w 1889 roku, w rodzinie o artystycznych tradycjach – zarówno jego dziadek, jak i ojciec zajmowali się zawodowo malarstwem. Ślendziński idąc w ich ślady, podjął studia w Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu, trafiając do pracowni wybitnego Dymitra Kardowskiego. W 1916 roku obronił dyplom prezentując obraz „Sielanka”, który następnie zakupiono do uczelnianych zbiorów. Cztery lata później powrócił do rodzinnego miasta i rozpoczął intensywną działalność artystyczną. Był jednym z pomysłodawców Wileńskiego Towarzystwa Artystów Plastyków, został jego prezesem i uczestniczył we wszystkich organizowanych wystawach. Od 1924 roku zaczął też coraz chętniej podróżować za granicę. Wyjazd do Włoch i zetknięcie z tamtejszym dziedzictwem renesansu mocno wpłynęło na jego dalszą postawę twórczą. Odwiedził też kilkukrotnie Francję, a w latach 1927-28 był w Hiszpani, Anglii, Grecji, Syrii, Libanie, Palestynie, Egipcie oraz Turcji. W 1925 roku objął katedrę malarstwa monumentalnego na Wydziale Sztuk Pięknych wileńskiego Uniwersytetu Stefana Batorego. Do 1939 roku pełnił też funkcję dziekana tego wydziału. Podczas II wojny światowej przebywał ciągle w rodzinnym mieście, aż w 1943 roku został złapany przez Gestapo i wywieziony do obozu ciężkich robót w Prawianiszkach na Litwie. Po wojnie osiedlił się w Krakowie i zaczął prowadzić katedrę rysunku na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej. W latach 1948-1956 był również rektorem uczelni. Jako główne fascynacje Ślendzińskiego należy wyróżnić klasycyzm, sztukę włoskiego odrodzenia oraz dorobek średniowiecznych mistrzów cechowych. Poszanowanie i kult dla dawnych tradycji wszczepiła malarzowi już petersburska akademia, a mieszanka różnorodnych wpływów pozwoliła mu wykształcić własny, indywidualny styl oparty na precyzji rysunku i pięknej formie. W nawiązaniu do minionych praktyk artystów-rzemieślników, niektóre swoje dzieła sygnował słowem „wykonał”. Pracę zaczynał od własnoręcznego sporządzenia farby z barwników, przygotowywał deski, na których obraz miał być namalowany, później wykonywał też ramy. Nadrzędnym tematem jego prac została postać ludzka. Realizował liczne portrety i sceny figuralne, niekiedy o zabarwieniu odświętno-bajkowym („Dożynki”, „Karnawał”, „Czarownice”, „Ogrodniczki”). Stworzył też szereg prac monumentalnych, „w których są wyczuwalne, poprzez tradycje renesansu włoskiego, echa sztuki antycznej” (Hryszko K. [red.] i in., Ananke [biuletyn Galerii im. Sleńdzińskich], Galeria im. Sleńdzińskich, nr. 3/5/95, Białystok 1995, s. 6). Eksperymentował twórczo, wprowadzając też czasem do swoich dzieł z okresu międzywojennego złocenie, srebrzenie i płaskorzeźbione elementy. Zajmował się też osobno dziedziną rzeźby. W ostatnich latach tworzył prace w cyklach, takich jak „Pory roku”, „Astronomia” czy „Talia moich kart”. Oprócz uczestnictwa w wystawach Wileńskiego Towarzystwa Artystów Plastyków, Sleńdziński eksponował swoje kompozycje na pokazach grupy „Rytm”, której był członkiem, i na licznych wystawach zagranicznych. Brał udział m.in. w Biennale w Rzymie i w Wenecji, w Salonie Paryskim oraz światowej wystawie w Brukseli. Miał też kilka pokazów indywidualnych w Warszawie, Lwowie, Krakowie i Białymstoku. Jego obrazy znajdują się w szeregu muzeów w Polsce, a także w zbiorach publicznych i prywatnych za granicą, m.in. w Moskwie, Sztokholmie, Wiedniu i Stanach Zjednoczonych.

Inspiracje